Contra Adimantum (17)

De eo, quod scriptum est in exodo : si aure
audieris uocem meam et facies quaecumque praecipio
tibi, odero odientes te et contristabo contristantes
te; praecedet te angelus meus et adducet te
ad Amorrhaeos et Pherezaeos et Chananaeos et Iebusaeos
et Gergesaeos; et occidetis illos. deos eorum
ne adoraueritis neque feceritis opera ipsorum, sed
euersione euertetis eos et delete eorum memoriam.
his uerbis de ueteribus libris ita commemoratis tamquam contrarium
obponit Adimantus, quod in euangelio scriptum est
dicente domino: ego autem dico uobis, diligite inimicos
uestros. benedicite, qui uobis maledicunt, et benefacite
iis, qui uos oderunt. et orate pro iis, qui uos persequuntur.
quo loco primo illud uidendum est, quod satis
esse debuerit homini uolenti quasi contraria monstrare, quod
de occidendis inimicis in uetere lege scriptum esse commonuit.
dominus enim de inimicis diligendis utique de hominibus
praecepit; quos per nostram patientiam et caritatem ad salutem
posse conuerti et quiuis intellegit et exemplis saepissime demonstratum
est. quid ergo sibi uult, quod adiungenda consequentia
putauit, ubi scriptum est: deos eorum ne [*] [*]

adoraueritis neque feceritis opera ipsorum, sed euersione
euertite eos et delete eorum memoriam, nisi quia et
deos gentium Manichaei cogunt diligere? et quod in euangelio
dominus ait: diligite inimicos uestros, non solum ad homines,
sed ad daemonia quoque uel etiam ad simulacra pertinere
arbitrantur. quod si ita est. quis non istam detestetur
amentiam ? si autem non hoc arbitrantur, iste plurimum errauit,
qui superstitiones gentium euertendas esse praeceptas in uetere
testamento commemorare uoluit, cum in nouo quod scriptum
est de inimicis diligendis tamquam contrarium uellet obponere.

Nos autem neque illud, quod de hostibus hominibus
occidendis in ueteribus libris illi populo dictum est contrarium
esse dicimus huic praecepto euangelico, quo nobis ut inimicos
nostros diligamus dominus iubet, quandoquidem illa inimicorum
interfectio carnali adhuc populo congruebat, cui lex tamquam
paedagogus data erat. sicut apostolus dicit. hi uero.
qui tunc in illo populo sancti et spiritales homines erant
paucissimi, sicut Moyses, sicut prophetae, quo animo facerent
illam inimicorum interfectionem, utrum eos, quos interficiebant,
diligerent, multum latet indoctos et inpios, qui diligunt
caecitatem suam; qui quoniam non sunt idonei uidere ista,
mole potius auctoritatis urgendi sunt. quid enim est quod
dicit apostolus: ego quidem absens corpore, praesens
autem spiritu iam iudicaui quasi praesens eum, qui
sic operatus est, in nomine domini nostri Iesu Christi
congregatis nobis et meo spiritu cum potentia domini
nostri Iesu tradere huiusmodi satanae in interitum
carnis, ut spiritus saluus sit in die domini Iesu? quid [*] [*]

habet enim illa interfectio, quam multum isti exaggerant et
inuidiose uentilant, nisi interitum carnis? sed quia exposuit
apostolus, quo animo faceret, satis declarauit in aliquem inimicum
uindictam cum caritate posse procedere. et tamen hic
etiam alio modo fortasse interitus carnis, qui fit per paenitentiam,
potest intellegi. ipsi autem legunt scripturas apocryphas,
quas etiam incorruptissimas esse dicunt, ubi scriptum est
apostolum Thomam maledixisse homini. a quo per inprudentiam
palma percussus est, ignorante quis esset, maledictumque
illud continuo uenisse ad effectum. nam cum ille homo, quoniam
minister conuiuii erat. ut adportaret aquam, exisset ad
fontem. a leone occisus et dilaniatus est. quod ut manifestaretur
ad aliorum terrorem, canis manum eius intulit mensis, .
ubi conuiuabatur apostolus. atque ita cum causa quaereretur
a nescientibus eisque panderetur in magnum timorem et
magnum honorem apostoli eos esse conuersos; atque hinc
euangelii exordium commendandi extitisse. si uellet aliquis
dentes Manichaeorum in ipsos conuertere, quam mordaciter
ista reprehenderet! sed quia et ibi non est tacitum, quo animo
factum sit. uidetur dilectio uindicantis. sic enim in illa scriptura
legitur. quod deprecatus fuerit apostolus pro illo. in quem
temporaliter uindicatum est, ut ei parceretur in futuro iudicio.
si ergo tempore noui testamenti, quo maxime caritas commendatur,
de poenis uisibilibus diuinitus iniectus est carnalibus
timor, quanto magis tempore ueteris testamenti hoc congruisse
illi populo intellegendum est, quem timor legis tamquam
paedagogi cohercebat ? nam haec est breuissima et apertissima
differentia duorum testamentorum, timor et amor: [*]
illud ad ueterem, hoc ad nouum hominem pertinet, utrumque
tamen unius dei misericordissima dispensatione prolatum atque
coniunctum. et in uetere scriptura tacetur animus uindicantium,
quia paucissimi spiritales diuinis reuelationibus quid facerent,
nouerant, ut populus. cui terror utilis erat, seuerissimo imperio
domaretur. ut quemadmodum uidebant dari in manus suas
interficiendos inimicos inpios cultoresque simalacrorum, sic
ipsi formidarent in manus inimicorum suorum dari, si dei
ueri iussa contemnerent et ad cultum idolorum atque inpietates
gentium laberentur. nam et in ipsos similiter peccantes
non dissimiliter uindicatum est. sed omnis haec temporalis
uindicta infirmos animos terret. ut enutritos sub disciplina
erudiat et a sempiternis atque ineffabilibus subpliciis possit
auertere, quia plus timent carnales homines, quod in praesenti
deus uindicat. quam illud, quod futurum minatur.

Potest ergo esse dilectio in uindicante. quod unusquisque
in filio suo probat, cum eum in mores pessimos defluentem
seuerissima coherctione constringit et tanto magis, quanto magis
eum diligit, atque hoc modo corrigi posse arbitratur. non
autem occidunt filios, quos diligunt homines, quando eos corrigere
uolunt, quia multi hanc uitam pro magno bono habent
et totum, quare uolunt educare filios suos, in hac uita sperant.
fideles autem atque sapientes homines, qui credunt esse aliam
uitam meliorem et quanta possunt ex parte nouerunt nec
ipsi uindicant occidendo, cum filios suos uolunt corrigere,
quia in hac uita eos posse corrigi credunt; deus autem qui
nouit, quid cuique tribuat, uindicat occidendo in quos uoluerit
siue per homines siue occulto rerum ordine, non quia eos
odit, in quantum homines sunt, sed in quantum peccatores
sunt. nam in ipsis ueteribus libris legimus dictum deo: et [*]

nihil odisti eorum, quae fecisti, sed omnia siue per
poenas siue per praemia iustitia moderante disponit. nonne
apostolus Paulus christianis fidelibus loquebatur, cum diceret:
probet autem se homo et sic de pane edat et sic de
calice bibat. qui enim manducat et bibit indigne iudicium
sibi manducat et bibit non diiudicans corpus
domini. propterea in uobis multi infirmi et aegri
et dormiunt sufficientes. si autem nos ipsos diiudicaremus,
non utique diiudicaremur. dum iudicamur
autem, a domino corripimur, ne cum hoc mundo
damnemur ecce manifestum deum cum dilectione corrigere
non solum infirmitatibus et aegritudinibus sed etiam mortibus
temporalibus eos, quos non uult damnare cum mundo.

Adtendant haec isti et uideant, quomodo potuerint et
inpiae gentes dari in manus populi quamuis adhuc carnalis,
tamen unum deum colentis, ut ab eo interficerentur ; cum in
eo tamen populo si qui essent spiritales, sine alicuius odio
intellegerent dispensationem dei, et quomodo non sit contrarium,
quod dominus nobis in euangelio praecepit, ut diligamus
inimicos nostros, de quibus tamen promittit ipse uindictam,
cum de illo iudice similitudinem inducit, qui cotidianas interpellationes
uiduae mulieris petentis, ut se uindicaret, quamuis
esset iniustus nec deum timens nec homines reuerens, tamen
sustinere non potuit et audiuit eam, ne ulterius taedium pateretur:
ex cuius conparatione multo magis deum, qui est
benignissimus atque iustissimus, dixit uindicare filios suos de
inimicis eorum. huic isti audeant obicere quaestionem et [*] [*]

dicant, si possunt: quid est, quod iussisti, ut inimicos nostros
diligamus, et de illis nos uindicare disponis? an forte contra
uoluntatem suorum sanctorum facturus est eos, quos illi diligunt,
puniendo atque damnando ? immo ipsi potius ab ista
calumniosa caecitate conuertantur ad deum et in utroque
testamento eius intellegant uoluntatem, ne in sinistra parte
inueniantur inter eos, quibus dicturus est domiuus: ite in
ignem aeternum, qui praeparatus est diabolo et angelis
eius. esuriui enim et non dedistis mihi manducare et
cetera talia. displicet enim istis miseris, quod deus populo
suo interficiendos tradidit inimicos; et ipsi panem mendicanti
dari prohibent non inimico, sed subplici. intellegant potius
sine odio esse posse uindictam, quam pauci intellegunt; et
tamen quamdiu non intellegitur, tamdiu necesse est, ut lector
in libris utriusque testamenti magno labore aut errore iactetur
et putet contrarias sibi esse scripturas.

Quam uindictam sine odio nondum apostoli animo ceperant,
quando irati eis, a quibus non recipiebantur hospitio,
quaesiuerunt de domino, utrum uellet eos petere ignem de
caelo, sicut Helias fecerat, quo igne homines inhospitales consumerentur.
tunc respondit eis dominus dicens eos nescire,
cuius spiritus filii essent et quod ipse liberare uenisset, non
perdere, quoniam illi animo inimico perdere cupiebant eos,
quos uolebant igne consumi. postea uero cum inpleti essent
spiritu sancto et perfecti facti essent, qui iam possent etiam
inimicos diligere, acceperunt potestatem uindicandi, quia iam
sine odio poterant uindicare. qua potestate et Petrus apostolus
usus est in eo libro, quem isti non accipiunt, quoniam manifeste
continet paracleti aduentum, id est consolatoris sancti [*] [*]

spiritus. quem lugentibus misit, cum ab eorum oculis ipse
ascendisset in caelum. consolator enim tristibus mittitur
secundum illam eiusdem domini sententiam: beati lugentes
quoniam ipsi consolabuntur. ipse etiam dixit: tunc lugebunt
filii sponsi, cum ab eis ablatus fuerit sponsus.
in illo ergo libro, ubi apertissime spiritus sanctus, quem dominus
consolatorem promiserat, uenisse declaratur, legimus
ad sententiam Petri cecidisse homines et mortuos esse uirum
et uxorem. qui mentiri ausi erant spiritui sancto. quod isti
magna caecitate uituperant, cum in apocryphis pro magno
opere legant et illud, quod de apostolo Thoma commemoraui,
et ipsius Petri filiam paralyticam factam precibus patris et
hortulani filiam ad precem ipsius Petri esse mortuam, et respondent.
quod hoc eis expediebat, ut et illa solueretur paralysi
et illi moreretur: tamen ad preces apostoli factum esse non
negant. quis autem illis dixit "non expediebat gentibus inpiis
interfici". quas traditas esse diuinitus in manus populi Iudaeorum
inridentes mirari se fingunt cum autem illa non odio
sed bono animo apostoli fecerint. unde isti conuincunt animos
uirorum spiritalium, qui in illo populo fuerunt, quod eos
oderant, qui per ipsos diuina iustitia de hac uita iubebantur
auferri V conpescant potius temeritatem suam et non decipiant
inperitos, quibus aut non uacat legere aut nolunt legere aut
peruerso animo legunt et non intendunt et misericordiam et
seueritatem dei utriusque testamenti litteris commendari. nam [*] [*]
de inimici dilectione, ut non reddatur malum pro malo, nonne
in ueteribus libris legitur : domine deus meus, si feci
istud, si est iniquitas in manibus meis, si reddidi
retribuentibus mihi mala, decidam merito ab inimicis
meis inanis? quis hoc diceret, nisi qui sciret hoc deo
placere, ut malum pro malo nemo reddat? sed hoc perfectorum
est, ut non oderint in peccatoribus nisi peccata, ipsos
autem homines diligant; et cum uindicant. non uindicent acerbitate
saeuitiae, sed moderatione iustitiae, ne ipsa relaxatio
peccati plus noceat peccatori quam poena uindictae. nec
tamen hoc fecerunt iusti homines nisi auctoritate diuina, ne
quis arbitretur passim sibi esse permissum necare quem uelit
aut iudicio persequi aut poenis quibuslibet adfligere. aliquando
autem aperte ponitur in scripturis ipsa diuina auctoritas, aliquando
autem occultatur. ut et manifestis lector instruatur
et exerceatur obscuris.

Certe inimicum et persecutorem suum nimis ingratum
et nimis infestum Saul regem accepit Dauid in potestatem,
ut ei faceret quod uellet; et elegit parcere potius quam
occidere. non enim erat iussus occidere sed neque prohibitus;
immo etiam diuinitus audierat se inpune facere quicquid uellet
inimico; et tamen tantam potestatem ad mansuetudinem contulit.
dicatur mihi quem timuit, cum interficere noluit. nec
hominem possumus dicere timuisse, quem acceperat in potestatem,
nec deum. qui dederat. ubi ergo nec difficultas fuit
occidendi nec timor, dilectio pepercit inimico. ecce Dauid ille
bellator inpleuit praeceptum Christi. quod accepimus, ut diligamus
inimicos. atque utinam hoc imitar.ntur isti, qui [*] [*]

humanum adfectum misericordiae ad nescio quae crudelia deliramenta
torserunt! dum enim credunt panem plorare, quod
fieri non potest, non eum porrigunt homini. quem plorantem
uident. fortassis dicant, sicut solent caeci iactare insana conuicia,
meliorem fuisse Dauid, qui pepercit inimico, quam deum
qui dederat ei occidendi potestatem: quasi uero deus nescierit,
cui dederit hanc potestatem. nouerat utique uoluntatem serui
sui, sed ut ceteris etiam hominibus ad imitandum innotesceret
ea quae in corde Dauid iam deo nota erat inimici dilectio*
dedit illi in potestatem inimicum, quem nondum uolebat
occidi, propter certam rerum dispositionem, quam per illum
inpleri oportebat. ita et Dauid bonitas commendata est, ut
haberent homines quod amarent, et Saulis malitia ad exitum
digniorem dilata est, ut haberent homines quod timerent.