Epistolae (Tres) (2.6-2.10)

quid tu, inquam, tam
tristis loqui gestis? at ille duo' inquit cmonachi modo a Turonis
adfuerunt: domnum Martinum obisse nuntiant\'. concidi, fateor,
obortisque lacrimis fleui uberrime. quin etiam dum haec ad te,
frater, scribimus, fluunt lacrimae, nec ullum inpatientissimi
doloris admitto solacium. te uero, ubi hoc mihi nuntiatum est,
participem esse uolui luctus mei, qui eras socius amoris.

ueni
ergo ad me statim, ut pariter lugeamus, quem pariter amamus:
quamquam sciam uirum illum non esse lugendum, cui post
euictum mundum triumphatumque saeculum nunc demum reddita
est corona iustitiae. sed tamen ego non possum mihi imperare,
quin doleam.

praemisi quidem patronum, sed solacium
uitae praesentis amisi: etsi, si rationem ullam dolor admitteret,
gaudere deberem. est enim ille consertus apostolis ac profetis,
et, quod pace sanctorum omnium dixerim, in illo iustorum grege
nulli secundus: ut spero, credo et confido, in illis potissimum,
qui stolas suas in sanguine lauerunt, adgregatus agnum ducem
ab omni integer labe comitatur.

nam licet ei ratio temporis non
potuerit praestare martyrium, gloria tamen martyris non carebit, [*]

quodsi Esaianum illud supplicium
persecutori forte placuisset, numquam profecto inpar profetae
serris et lamminis desecari membra timuisset ac si praecisis
rupibus abruptisque montibus agere felicem furor impius maluisset,
perhibeo confisus testimonium ueritati, sponte cecidisset.
si uero gentium doctoris exemplo gladio deputatus inter alias, ut
saepe prouenit, uictimas duceretur, primus omnium. carnifice
conpulso, palmam sanguinis occupasset.