Sermo de Rusticiano subdiacono (1)

Adhuc maerens et dolens, fratres, sisto me sanctitati uestrae;
nec enim praeteriti casus - dicam mei dicam uestri? — dolorem potui
digerere. ter conatus sum uerbum, unde debitor sum, uobis subministrare:
totiens et meae et uestrae lacrimae conantis uocem
suppresserunt nec potui melius curas quibus premebar quam
ubertate lacrimarum explicare. quid ergo fiet? numquamne meo,
numquam uestro luctui limes statuetur? quotiens me uidebitis
intrantem, non cessabitis pectora tundere et gemitus dare? quotiens
uos congregatos uidero, in lacrimas ibo et suspiria? tempus
lugendi et mihi et uobis circumscripserunt eloquia diuina nec
dolui cum uos lacrimantes uidi — et ad Lazari recordationem
fleuit dominus Iesus Christus et qui eum flentem uidebant Iudaei
dixerunt: ecce quomodo diligebat eum! —, immo potius
si quid in lacrimis iucundum, si quid gratum esse potest, illud
e uestris collegi. dicebam enim intra me: \'ecce quomodo diligebant
eum!) qui patrem tanto affectu prosequebantur, eundem
dabunt et filio qui eorum pater factus est. heredem oneris facient
heredem amoris; qui succedit honori, succedet et caritati. bonum
ingredienti omen est antiquae in pastorem dilectionis in ouibus signa
uidere. fiet amoris translatio in eum cui facta est curarum collatio,
nec mutato pastore cessabunt eum diligere qui debet oues pascere,
cuius uocem audient et qui deo teste conscientia teste paratus
est cum adiutorio domini pro ouicularum minima animam suam
impendere et superimpendere.