De Utilitate Credendi (33)

Quamobrem tametsi docere non ualeo, monere tamen
non desino, ut quoniam multi se sapientes uideri uolunt neque
utrum sint, stultis dinoscere facile est, omni intentione uotisque
omnibus, gemitibus denique uel etiam, si fieri potest,
fletibus deum deprecare, ut te ab erroris malo liberet, si tibi
beata uita cordi est. quod facilius fiet, si praeceptis eius, quae
tanta ecclesiae catholicae auctoritate firmata esse uoluit, libens
obtemperes. cum enim sapiens sit deo ita mente coniunctus,
ut nihil interponatur, quod separet — deus enim est ueritas
nec ullo pacto sapiens quisquam est, si non ueritatem mente
contingat —: negare non possumus inter stultitiam hominis
et sincerissimam dei ueritatem medium quiddam interpositam
esse hominis sapientiam. sapiens enim, quantum datum est,
imitatur deum; homini autem stulto ad imitandum salubriter
nihil est homine sapiente propinquius: quem quoniam. ut dictum
est, intellegere ratione non facile est, oportebat quaedam miracula
ipsis oculis admoueri, quibus utuntur stulti multo quam [*] [*]
mente commodius, ut commotorum auctoritate hominum prius
uita moresque purgarentur et ita rationi accipiendae habiles
fierent. cum igitur et homo esset imitandus et non in homine
spes ponenda, quid potuit indulgentius et liberalius diuinitus
fieri, quam ut ipsa dei sincera, aeterna, incommutabilisque
sapientia, cui nos haerere oportet, suscipere hominem dignaretur?
qui non modo illa faceret, quibus ad sequendum deum
inuitaremur, sed etiam illa pateretur, quibus a sequendo deo
deterrebamur. nam cum adipisci certissimum ac summum
bonum nemo possit, nisi id plene perfecteque dilexerit — quod
nullo pacto fiet, quamdiu mala corporis atque fortuita formidantur
— ille nascendo mirabiliter et operando conciliauit
caritatem, moriendo autem et resurgendo exclusit timorem.
iam uero talem se in ceteris rebus omnibus praebuit, quas
persequi longum est, ut et diuina clementia, quo porrigi, et
humana infirmitas, quo possit euehi, sentiremus.