Contra Secundinum (24)

Laudas mores et studia quondam mea et quaeris, quis
me repente mutauerit. deinde circumloquendo commemoras [*] [*]

antiquum hostem omnium fidelium atque sanctorum et ipsius
domini Iesu Christi. quem uis utique diabolum intellegi. quid
ego tibi de mea mutatione respondeam. quam nisi eo modo
in melius fieri crederem, non utique rue uestro errore detestato
atque damnato ad catholicam ecclesiam fidemque conferrem?
quod utrum recte fecerim, id est. a malo in bonum mutatus
sim, tu mihi ipse soluis quaestionem in eodem uerbo. quod
posuisti mutationis meae. anima enim mea, si - quem-
: admodum dicitis — dei natura esset, siue in melius. sicut
confido, siue in deterius, sicut arguis, mutari omnino non
posset nec a se ipsa nec a cuiusquam uel alterius inpulsu.
unde cum errorem istum reliqui et elegi eam fidem, ubi dei
. natura prorsus incommutabilis pie creditur. ut sapienter intellegatur,
non displicet mutatio mea, nisi quibus displicet
incommutabilis deus. est autem diabolus sanctorum aduersarius,
non quod aduersus eos ex alterius naturae contrario
principio consurgit inimicus, sed quod eis inuidet honorem
caelestem, unde est ipse deiectus. mutatus enim ipse alios
mutare molitur. nam sicut a uobis Persica-e illius fabulae
prolixitate describitur, si non mutatus alios mutat, profecto
maior et uictor est ; si autem, sicut adfirmatis. sanctae lucis,
non inimicus dei est, sed amicus. et illis melior, quos decipit,
qui eos lumini sancto inimicos, cui est ipse amicus, efficit ?
ideo quippe dicit Manichaeus aeterno subplicio animas in illo
horribili globo damnandas, quod errare se a priore lucida
sua natura passae sunt et inimicae luminis tunc ex-.
titerunt, cum ipsam mentem gentis tenebrarum tenendae
apud se lucis amore flagrantem animalium corpora creare [*]
contendat. ab his ergo uanissimis sacrilegisque figmentis te cura
ut eripias, mutandus in melius illius adiutorio, qui nec in
melius nec in deterius commutatur.