Eusebius (»Alexandrinus«): De die dominica (Versio C) (6-10)

Εἰ δὲ πάλιν κατανοεῖς ὅτι συνεγίνου μετὰ γυναικὸς τῇ νυκτὶ ἐκείνῃ, μὴ προσέλθῃς τοῦ καταλαβεῖν. Καιρὸς γάρ ἐστιν τὸ πάντοτε.

Ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοὺ κυρίου, κρίμα αὐτῷ ἐσθίει καὶ πίνει.

Ἄπελθε ἐν ἄλλῃ ἡμέρᾳ καὶ οὐκ εὑρήσεις τινὰ ἐν τῇ μέσῃ, καὶ ἄπελθε ἐν ἡμέρᾳ κυριακῆς καὶ εὑρήσεις οἱ μὲν κιθαρίζοντας, ἄλλους ὀρχουμένους, ἄλλους παλαίοντας, ἄλλους κλέπτοντας, ἄλλους δικαζομένους, ἄλλους σύροντας ἀλλήλους, ἄλλους μεθύοντας, ἄλλους διανεύοντας ἐπὶ τὸ κακόν. Καὶ οὐαὶ αὐτοῖς ὄντως, καὶ τίς τολμᾷ λέγειν τὰ ἀγαθὰ τῆς ἁγίας κυριακῆς, οὐαὶ τῷ κλέπτῃ, οὐαὶ τῷ πόρνῳ, οὐαὶ τῷ καταλαλοῦντι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς ἁγίας κυριακῆς. Καλεῖ εἰς τὴν ἐκκλησίαν ὁ κήρυξ, λέγω δὴ τὸ ξύλον, καὶ πάντες ὀκνοῦσιν, γέγονεν φωνὴ κιθάρας, καὶ πάντες ὡς ἀπὸ πτερύγων φθάνουσιν.

Ἄκουε, ἄνθρωπε, τί θεωροῦσιν οἱ ἐρχόμενοι εἰς τὴν ἐκκλησίαν, τὸν δεσπότην Χριστὸν κελαδοῦντα, τοῦ ἀποστόλου Παύλου τὴν καλὴν διδασκαλίαν, τὰς τῶν πάντων καρδίας ὁμιλοῦντα, βοᾷ

[*]Τρία γὰρ ἀπαιτεῖ ὁ θεὸς παρὰ παντὸς Χριστιανοῦ· πίστιν ὀρθήν, ἀλήθειαν ἀπὸ γλώσσης καὶ ἁγνείαν ἀπὸ τοῦ σώματος. Καὶ τὰ ἄλλα ὁμοίως φύλαττε, πρῶτον μὲν μὴ λαλήσῃς, ἄλλ’ ὅτε ἀκούσῃς τινὸς καταλαλοῦντος, φύγε ἀναχώρησον ἵνα μὴ καὶ σὺ ὅμοιος γένῃ τοῦ καταλαλοῦντος, καὶ ἀπέλθῃς εἰς κόλασιν αἰώνιον, εἰς δράκοντας πυρίνους τρώγοντας τὴν γλῶσσαν.

Εἶπεν γὰρ ὁ θεὸς διὰ τοῦ προφήτου ὅτι τῶν διανευόντων οἱ ὀφθαλμοὶ ὑπὸ ἀνελεημόνων ἀγγέλων ἐξορύσσονται. Τότε οἱ γελῶντες πικρῶς κλαύσουσιν, τότε οἱ φλυαροῦντες ἐλεεινὰ στενάξουσιν, [καταδικαζόμενοι] εἰς τὸν πύρινον ποταμόν, εἰς τὸν δυνὸν ᾍδην, εἰς τὸν σκώληκα τὸν ἀκοίμητον, εἰς τὸν πικρὸν κλαυθμόν, εἰς τὸν βρυγμὸν τῶν ὀδόντων.