De Carnis Resurrectione (11-15)

Hucusque de praeconio carnis aduersus inimicos et
nihilominus amicissimos eius. nemo enim tam carnaliter uiuit
quam qui negant carnis resurrectionem. negantes enim poenam
despiciunt et disciplinam. de quibus luculente et paracletus
per prophetidem Priscam: carnes sunt, et carnem
oderunt. quam si tanta auctoritas munit, quanta illi ad
meritum salutis patrocinari possit, numquid etiam dei ipsius
potentiam et potestatem et licentiam recensere debemus, an
tantus sit, qui ualeat dilapsum et deuoratum et quibuscumque
modis ereptum tabernaculum carnis reaedificare atque restituere?
an et aliqua nobis exempla huius sui iuris in publico
naturae promulgarit? ne qui forte adhuc sciant deum nosse, [*] [*]

Aspice nunc ad ipsa quoque exempla diuinae potestatis.
dies moritur in noctem et tenebris usquequaque sepelitur.
funestatur mundi honor, omnis substantia denigratur. sordent
silent stupent cuncta, ubique iustitium est. [quies rerum]
ita lux amissa. lugetur. et tamen rursus cum suo cultu cum
t dote cum sole eadem et integra et tota uniuerso orbi [*]

Si parum uniuersitas resurrectionem figurat, si nihil
tale conditio signat, quia singula eius non tam mori quam
desinere dicantur nec redanimari sed reformari existimentur,
accipe plenissimum atque firmissimum huius spei specimen,
siquidem animalis est res, et uitae obnoxia et morti: illum
dico alitem orientis peculiarem, de singularitate famosum, de
posteritate monstruosum, qui semetipsum libenter funerans
renouat, natali fine decedens atque succedens, iterum phoenix
ubi nemo iam, iterum ipse qui non iam, alius idem. quid
expressius atque signatius in hanc causam? aut cui alii rei
tale documentum? deus etiam (in) scripturis suis: et florebis
enim, inquit, uelut phoenix, id est de morte, de funere,
uti credas de ignibus quoque substantiam corporis exigi posse.
multis passeribus antestare nos dominus pronuntiauit: si non
et phoenicibus, nihil magnum. sed homines semel interibunt,
auibus Arabiae de resurrectione securis?

Talia interim diuinarum uirium liniamenta non minus
parabolis operato deo quam locuto, ueniamus et ad ipsa
edicta atque decreta eius, quo cum maxime diuisionem
iustam materiae ordinamus: exorsi enim sumus ab auctoritate
carnis, an ea sit, cui dilapsae salus competat, dehinc prosecuti
de potentia dei, an tanta sit, quae salutem conferre
dilapsae rei ualeat; nunc, si probauimus utrumque, uelim
etiam de causa requiras, an sit aliqua tam digna, quae resurrectionem
carnis necessariam et rationi certe omni modo debitam
uindicet, quia subest dicere: etsi caro capax restitui,
etsi diuinitas idonea restituendi, et sic causa restitutionis
praeesse debebit. accipe igitur et causam, qui apud deum
discis tam optimum quam et iustum, de suo optimum, de [*] [*]

Age iam scindant aduersarii nostri carnis animaeque
contextum prius in uitae administratione, ut ita audeant
scindere illud etiam in uitae remuneratione. negent operarum
societatem, ut merito possint etiam mercedum negare. non
sit particeps in sententia caro, si non fuerit et in causa. sola
anima reuocetur, si sola decedit. at enim non magis sola
decedit quam sola decucurrit illud, unde decedit, uitam hanc
dico. adeo autem non sola anima transigit uitam, ut nec
cogitatus, licet solos, licet non ad effectum per carnem
deductos, auferamus a collegio carnis, siquidem in carne et
cum carne et per carnem agitur ab anima quod agitur in
corde. hanc denique carnis speciem arcem animae etiam
dominus in suggillatione cogitatuum taxat: quid cogitatis
in cordibus uestris nequam? et: qui conspexerit.
ad concupiscendum, iam adulterauit in corde. adeo
et sine opere et sine effectu cogitatus carnis est actus. sed
etsi in cerebro uel in medio superciliorum discrimine uel
ubiubi philosophis placet principalitas sensuum consecrata
est, quod fje[i.ovtxv appellatur, caro erit omne animae cogitatorium.
numquam anima sine carne est, (quamdiu in carne
est.) nihil non cum illa agit, sine qua non est. quaere [*] [*]