Adversus Valentinianos (10-12)

Sed quidam exitum Sophiae et restitutionem aliter
somniauerunt: post inritos conatus et spei deiectionem deformatam
eam. pallore, credo, et macie et incuria. proprie utique
patrem non minus denegatum dolebat quam amissum.
dehinc in illo maerore ex semetipsa sola, nulla opera coniugii,
concipit et procreat feminam. miraris hoc? et gallina sortita
est de suo parere; sed et uultures feminas tantum aiunt et
tamen sine masculo matres. et *** metuere postremo, ne
finis quoque insisteret; haerere de ratione casus, curare de
occultatione. remedia nusquam. ubi enim iam tragoediae atque
comoediae, a quibus forma mutuaretur exponendi quod citra
pudorem erat natum? dum in malis res est, suspicit, conuertit
ad patrem. sed incassum enisa, ut uires deserebant, in preces
succidit. tota etiam propinquitas pro ea supplicat, uel maxime
Nus. quidni? causa mali tanti! nullus tamen Sophiae exitus
uacuit. omnes aerumnae eius operantur in materiae originem,
siquidem ex illa tunc conflictatione [peruenit] ignorantia pauore [*] [*]

maerore substantiae fiunt. ibi demum pater, motus aliquando,
quem supra diximus Horon per Monogenem Nun in haec
promit in imagine sua, feminam marem, quia et de patris
sexu ita uariant. adiciunt autem Horon etiam Metagogea
(circumductorem) uocari et Horotheten. huius praedicant opera
et repressam ab inlicitis et purgatam a malis et deinceps
confirmatam Sophiam et coniugio restitutam; et ipsam quidem
in Pleromatis censu remansisse, enthymesin uero eius et illam
adpendicem passionem ab Horo relegatam et crucifixam et extra
eum factam. malum, quod aiunt, foras! spiritalem tamen
substantiam illam, ut naturalem quendam impetum Aeonis,
sed informem et inspeciatam, quatenus nihil adprehendisset,
ideoque fructum infirmum et feminam pronuntiatam.

Igitur post Enthymesin extorrem et matrem eius
Sophiam coniugi reducem iterum ille Monogenes, ille Nus,
otiosus plane de patris cura atque prospectu solidandis
rebus et Pleromati muniendo iamque figendo, ne qua eiusmodi
rursus concussio incurreret, nouam excludit copulationem:
Christum et Spiritum Sanctum, turpissimam putem
duorum masculorum. aut femina erit Spiritus Sanctus, et
uulneratur a femina masculus? munus enim his datur unum:
procurare concinnationem Aeonum, et ab eius officii societate [*] [*]

duae scholae protinus, duae cathedrae, inauguratio quaedam
diuidendae doctrinae Valentini. Christi erat inducere Aeonas
naturam coniugiorum — uides quam rem plane — et innati
coniectationem et idoneos efficere (re)generandi in se agnitionem
patris, quod capere eum non sit neque comprehendere, non
uisu denique, non auditu compotiri eius, nisi per Monogenem.
et tamen tolerabo, quod ita discunt patrem nosse, t ne nos
et illud. magis denotabo doctrinae peruersitatem, quod docebantur
incomprehensibile quidem patris causam esse perpetuitatis
ipsorum, comprehensibile uero eius generationis illorum
et formationis esse rationem. hac enim dispositione illud,
opinor, insinuatur, expedire deum non adprehendi, siquidem
inadprehensibile eius perpetuitatis est causa, adprehensibile
autem non perpetuitatis, sed natiuitatis et formationis, egentium
perpetuitatis. filium autem constituunt adprehensibile
patris; quomodo tamen adprehendatur, tum prolatus Christus
edocuit. Spiritus uero Sancti prouincia, ut de doctrinae studio
omnes peraequati gratiarum actionem prosequi nossent et ueram
inducerentur quietem.

Itaque omnes et forma et scientia peraequantur, facti
omnes quod unusquisque; nemo aliud, quia alteri omnes. [*] [*]

refunduntur in Nus omnes, in Homines, in Theletos, aeque
feminae in Sigas, in Zoas, in Ecclesias, in Fortunatas, ut
Ouidius Metamorphosis suas deleuisset, si hodie maiores
cognouisset. exinde refecti sunt et constabiliti sunt, et in
requiem ex ueritate compositi magno cum gaudii fructu hymnis
patrem concinunt. diffundebatur et ipse laetitia, utique bene
cantantibus filiis (et) nepotibus. quidni diffunderetur, omni
iocunditati Pleromate liberato? quis nauclerus non etiam
cum dedecore laetatur? uidemus cotidie nauticorum lasciuias
gaudiorum. itaque, ut nautae ad symbolam semper exultant,
tale aliquid et Aeones: unum iam omnes etiam forma, nedum
sententia, conuenientibus ipsis quoque nouis fratribus et magistris
Christo et Spiritu Sancto, quod optimum atque pulcherrimum
unusquisque florebat conferunt in medium. uane, opinor.
si enim unum erant omnes ex supra dicta peraequatione, uacabat
symbolae ratio, quae ferme ex uarietatis gratia constat...
unum omnes bonum conferebant, quod omnes erant. de modo
forsitan fuerit ratio aut de forma ipsius iam peraequationis.
igitur ex aere collaticio, quod aiunt, in honorem et gloriam
patris pulcherrimum Pleromatis sidus fructumque perfectum
compingunt, Iesum. eum cognominant Soterem et Christum
et Sermonem de patritis, et Omnia iam, ut ex omnium defloratione
constructum: Gragulum Aesopi, Pandoram Hesiodi, Acci
Patinam, Nestoris Cocetum, Miscellaneam Ptolomaei. quam [*] [*]
propius fuit de aliquibus Osciae scurris t Pancapipannirapiam
uocari a tam otiosis auctoribus nominum. ut autem tantum
sigillarium extrinsecus quoque inornassent, satellites ei angelos
proferunt, par genus; si inter se, potest fieri, si uero Soteri
consubstantiuos, — ambigue enim positum inueni — quae
erit eminentia eius inter satellites coaequales?