Epistolae Septem (1.6-2.3)

Post hos aliosque conplures, qui doctrinae nobis officia praestiterunt,
ipse Dei filius haec loquetur: \'Ego certe excelsa sede sublimis,
caelum palma, terram pugillo continens, intra extraque diffusus,
cunctorum quae gignuntur interior atque omnibus quae mouentur
exterior, inaestimabilis, naturae potestate infinitus, inuisibilis
aspectu, incomprehensibilis adtactu, ut inter uos ad edomandam duritiam
cordis uestri et perfidiam doctrinis salutaribus molliendam
uestrum minimus existerem, nasci carne dignatus sum depositaque
Dei gloria habitum formae seruilis adsumpsi, ut communicata uobiscum
infirmitate corporea, rursum in consortium gloriae meae per obedientiam
praecepti salutis adhiberem. aegris infirmisque omnibus
sanitatem, auditum surdis, uisum caecis, uocem mutis, claudis
pedum officia restitui, ut uos signis caelestibus permouerem, quo facilius
in me atque in iis, quae praedicaueram, crederetis. ego uobis
caelorum regna promisi, ego etiam, ut inpunitatis haberetis exemplum,
latronem, qui me sub mortis suae tempore fatebatur, in paradiso
collocaui, ut uel illius fidem, qui remitti sibi meruerat peccata. [*] [*]

Tunc illud miseris Euangelista recitabit: cite in tenebras exteriores,
ubi erit fletus et stridor dentium. o miseri,
quos ista non permouent: uidebunt suam poenam et aliorum gloriam.
utantur saeculo, dum aeternitate illa, quae sanctis praeparata est,
non fruantur: affluant diuitiis, auro incubent, dum ibi egentes, ibi
inopes deprehendantur: sint in saeculo diuites, dum in aeternitate
sint pauperes, de quibus scriptum est: \'diuites eguerunt et
esurierunt\'. consequentia autem de bonis scriptura subiecit: \'inquirentes
autem Dominum non deficientur omni bono\'.
Itaque, soror, licet nos isti irrideant, licet nos stultos infelicesque
commem orent, felicius gaudeamus opprobriis, quibus nobis gloria,
illis poena cumulatur. nec rideamus illorum stultitiam, sed potius
infelicitatem doleamus, quia inter illos pars magna nostrorum est,
quos si lucri facere possimus, augetur in nobis gloria. sed agant se
ut uolunt, sint nobis tanquam gentiles et publicani: nos uero saluos
incolumesque tueamur. si illi nunc nobis dolentibus gaudent, nos
postea in illorum dolore gaudebimus. uale, soror carissima et in
Christo dilectissima. [*] [*]

Quantam in caelestibus beatitudinem uirginitas sancta possideat,
praeter scripturarum testimonia ecclesiae etiam consuetudine edocemur,
qua discimus peculiare illis subsistere meritum, quarum specialis est
consecratio. nam cum uniuersa turba credentium paria gratiae dona.
percipiat et isdem omnes sacramentorum benedictionibus glorientur,
istae proprium aliquid prae ceteris habent, cum de illo sancto et inmaculato
ecclesiae grege quasi sanctiores purioresque hostiae pro uoluntatis
suae meritis a sancto spiritu eliguntur et per summum sacerdotem
Dei offeruntur altario. digna. reuera Domino hostia tam pretiosi
animalis oblatio, et nulla magis ei quam imaginis suae hostia
placitura. de huiusmodi enim Apostolum praecipue dixisse reor:
Obsecro autem uos, fratres, per misericordiam Dei ut
exhibeatis corpora uestra hostiam uiuentem, sanctam,
Deo placentem. possidet ergo uirginitas et quod alii habent et
quod alii non habent, dum et communem et peculiarem obtinet gratiam,
et proprio, ut ita dixerim, consecrationis priuilegio gaudet.
nam et Christi sponsas uirgines dicere ecclesiastica nobis permittit [*] [*] [*]

in his quam maxime illud impletur Apostoli:
qui autem adhaeret Domino, unus spiritus est. grande
est enim et inmortale, paene ultra naturam corpoream, sopire luxuriam
et concupiscentiae flammam adolescentiae facibus accensam
animi uirtute restinguere, spirituali conatu uim genuinae oblectationis
excludere, uiuere contra humani generis morem, despicere solacia
coniugii, dulcedinem contemnere liberorum, et quaecumque
praesentis uitae esse commoda possunt, pro nihilo spe futurae beatitudinis
computare. magna haec, ut dixi, et admirabilis uirtus est et
non inmerito pro magnitudine laboris sui ingenti praemio destinata.
Dabo inquit spadonibus, dicit Dominus, in domo mea et
in muro meo locum nominatum meliorem a filiis et
filiabus; nomen aeternum dabo eis et non deficiet. de
quibus spadonibus Dominus in euangelio repetit dicens: sunt enim
spadones, qui se ipsos castrauerunt propter regnum
caelorum. Magnus quidem est pudicitiae labor, sed maius est praemium,
temporalis custodia, sed remuneratio aeterna. de his enim et
beatus Iohannes Apostolus loquitur quod sequantur agnum [*] [*]

Sed ut inlustrius uirginitatis meritum clareat et quam Deo digna
sit manifestius possit intellegi, illud cogitetur, quod Dominus et saluator
noster Deus, cum propter humani generis salutem hominem
dignaretur adsumere, non alium quam uirginalem elegerit uterum, ut
uirtutem huiusmodi plurimum sibi complacere monstraret: et ut pudicitiae
bonum utrique sexui intimaret, uirginem habuit matrem
uirgo ipse permansurus: in so uiris et in matre feminis praebuit
uirginitatis exemplum, quo demonstraretur in utroque sexu beatam
et integram diuinitatis habitare plenitudinem meruisse , dum
totum in matre fuit quicquid habitabat in filio. sed quid ego satisago
excellens ac sublime pudicitiae meritum reuelare et gloriosum
bonum uirginitatis ostendere, cum de hac re plerosque perorasse
non nesciam et eius beatitudinem manifestissimis rationibus conprobasse,
et nulli sapienti uenire in dubium possit eam rem
maioris esse meriti, quae sit amplioris laboris? quisquis enim
pudicitiam ant nullius praemii aut parui existimat, certum est illum
aut ignorare aut non uoluntarium eius ferre laborem. unde illi
semper castitati derogant qui eam aut non habent aut habere coguntur
inuiti. [*] [*]