Epistolae (Tres) (2.1-2.5)

Posteaquam a me mane digressus es, eram residens solus in
cellula, subieratque me illa quae saepius occupat cogitatio,
spes futurorum praesentiumque fastidium, iudicii metus, formido
poenarum, et, quod consequens erat adque unde cogitatio
tota descenderat, peccatorum meorum recordatio tristem me confectumque
reddiderat.

deinde cum fatigata animi angore in leetulo\'membra
posuissem, ut plerumque ex maestitudine solet,
somnus obrepsit — qui ut semper matutinis horis lenior incertusque,
ita suspensus ac dubius per membra diffunditur, ut quod in
alio sopore non euenit, paene uigilans dormire te sentias —:

cum
repente sanctum Martinum episcopum uidere mihi uideor, praetextum
toga candida, uultu igneo, stellantibus oculis, crine purpureo:
adque ita mihi in ea habitudine corporis formaque, qua
eum noueram, uidebatur, ut, quod eloqui nobis paene difficile
est, non posset aspici, cum posset agnosci. adridensque mihi
paululum libellum, quem de uita illius scripseram, dextera praeferebat.

ego sancta genua eius conplexus benedictionem [pro consuetudine
] flagitabam, superpositamque capiti meo manum tactu
blandissimo sentiebam, cum inter benedictionis uerba sollemnia
familiare illud ori suo crucis nomen iteraret. mox in eum luminibus
intentis, cum exsatiari uultu illius conspectuque non possem, [*]

nec multum post sanctum Clarum presbyterum, discipulum illius,
qui nuper excesserat, uideo eadem qua magistrum uia scandere.
ego inpudens sequi cupiens, dum altos gressus molior et
conitor, euigilo: somnoque excitus congratulari coeperam uisioni,
quam uideram, cum ad me puer familiaris ingreditur, solito
tristior uultu loquentis pariter et dolentis.