Epistolae (Tres) (1.6-1.10)

agnosce enim, miser, agnosce
quod nescis, omnes fere sanctos magis insignes periculorum suorum
fuisse uirtutibus. uideo quidem Petrum fide potentem rerum obstante
natura mare pedibus supergressum et instabiles aquas corporeo
pressisse uestigio. sed non ideo mihi minor uidetur gentium
praedicator, quem fluctus absorbuit et post triduum totidemque
noctes emergentem e profundo unda restituit. adque nescio an
paene plus fuerit uixisse in profundo an supra maris profunda transisse.

sed haec tu, ut arbitror, stulte, non legeras aut lecta non audieras.
neque enim absque diuino consilio istius modi exemplum
beatus Euangelista sacris litteris protulisset, nisi ut ex his humana
mens erudiretur naufragiorum adque serpentium casus, et,
sicut Apostolus refert, qui nuditate et fame latronumque periculis
gloriatur, omnia haec sanctis hominibus ad perpetiendum
quidem esse communia, sed his tolerandis adque uincendis praecipuam
semper iustorum fuisse uirtutem, dum per omnia temptamenta
patientes et semper inuicti tanto fortius uincerent, quanto
grauius pertulissent.

unde hoc, quod ad Martini infirmitatem uocatur,
plenum est dignitatis et gloriae, siquidem periculosissimo [*] [*]

sed tamen hoc, de quo quaestio incidit, latere non
patiar et rem omnem, ut gesta est, referam, ne forte consilio
hoc, quod ad uituperationem beati uiri poterat opponi, praetermisisse
uideamur.

Cum ad dioecesim quandam pro sollemni consuetudine, sicut
episcopis uisitare ecclesias suas moris est, media fere hieme Martinus
uenisset, mansionem ei in secretario ecclesiae clerici parauerunt,
multumque ignem scabro iam et pertenui pauimento subdiderunt:
lectum ei plurimo stramine extruxerunt. dein, cum se
Martinus cubitum conlocasset, insuetam mollitiem strati male
blandientis horrescit, quippe qui nuda humo, uno tantum cilicio
superiecto cubare consueuerat.