Epistolae (Tres) (1.11-1.15)

itaque quasi accepta permotus
iniuria stramentum omne proiecit. casu super fornaculam partem
paleae illius, quam remouerat, aggessit. ipse, ut erat moris
nuda humo ex lassitudine itineris urguente requieuit. ad mediam
fere noctem per interruptum, ut supra diximus, pauimentum
ignis aestuans arentes paleas adprehendit.

Martinus somno excitus
re inopinata, ancipiti periculo et maxime, ut referebat, diabolo
insidiante adque urguente praeuentus, tardius quam debuit
ad orationis confugit auxilium. nam erumpere foras cupiens, cum
pessulo, quem ostio obdiderat, diu multumque luctatus, grauissimum
circa se sensit incendium, ita ut uestem, quam indutus
erat, ignis absumpserit.

tandem in se reuersus, non in fuga, sed [*]

ceterum — uerbis meis
Dominus est testis — mihi ipse referebat et non sine gemitu fatebatur,
in hoc se diaboli arte deceptum, ut excussus e somno consilium
non haberet, quo per fidem et orationem periculo repugnaret:
denique tam diu circa se saeuisse ignem, quamdiu erumpere
ostium turbatus mente temptauerit.

ubi uero uexillum crucis
et orationis arma repetisset, medias cessisse flammas, seque tum
sensisse rorantes, quas male esset expertus urentes. unde intellegat
quisquis haec legerit, temptatum quidem illo Martinum
periculo, sed uere probatum. [*]