Dialogi (1.3.5-1.4.3)

uerum ubi auersa quaedam a mari promuntoria uentis resistunt,
terra aliquantulum solidior herbam raram adque hispidam gignit:
ea ouibus pabulum est satis utile. incolae lacte uiuunt: qui autem
sollertiores sunt uel, ut ita dixerim, ditiores, hordeacio pane
utuntur. ea ibi sola messis est, quae celeritate prouentus per naturam
soli saeuientium uentorum casus euadere solet:

quippe fertur
a die iacti seminis tricensimo die maturescere. consistere autem
ibi homines non alia ratio facit, quam quod omnes a tributo liberi
sunt. extrema siquidem Cyrenorum ora est, deserto illi contigua,
quod inter Aegyptum et Africam interiacet, per quod olim Cato
Caesarem fugiens duxit exercitum. [*] [*]

Ergo ad tugurium illud, quod eminus conspexeram, pertendi:
ibi inuenio senem in ueste pellicia. molam manu uertentem.
consalutatos accepit nos benigne.

eiectos nos in illud litus
exponimus, et ne statim repetere cursum possimus, maris mollitie
detineri: egressos in terram, ut sit mos humani Ingenii,
naturam locorum cultumque habitantium uoluisse cognoscere:
Christianos nos esse: id praecipue quaerere, an essent aliqui inter
illas solitudines Christiani.

tum uero ille flens prae gaudio ad
genua nostra prouoluitur: iterum nos ac saepius exosculatus inuitat
ad orationem: deinde expositis in terra ueruecum pellibus facit
nos discumbere.