Dialogi (1.2.1-1.2.5)

Enimuero, inquam, satis probasti, quantum pius amor possit,
qui nostri causa tot maria tantumque terrarum emensus a summo,
ut ita dicam, solis egressu usque in eius occidua uenisti.

age
ergo, quia et secreti inter nos nec occupati sumus et sermoni tuo
uacare debemus, edisseras nobis uelim omnem tuae peregrinationis
historiam, qualiter in Oriente fides Christi floreat , quae sit sanctorum
quies, quae instituta monachorum, quantisque signis ac [*]

sed quaeso prius ex te audiam, an isti omnes, quos hic reliqueram
sacerdotes, tales sint, quales eos antequam proficiscerer noueramus.

Tum ego, absiste, inquam, ista quaerere, quae aut una mecum
[ut puto] nosti, aut si ignoras, non audire sit melius. illud reticere
non possum, non solum illos, de quibus interrogas, nihilo
meliores quam noueras factos, sed unum illum nostri quondam
amantem, in quo respirare ab istorum insectationibus solebamus,
asperiorem nobis fuisse quam debuit. nec uero quidquam in illum
inclementius dicam, quia et amicum colui et tunc etiam amaui,
cum putabatur inimicus.

me autem haec tacitis cogitationibus
reuoluentem admodum dolor iste conpugit, paene nos sapientis et
religiosi uiri amicitia destitutos. uerum haec, quae maeroris plena
sunt, relinquamus: te potius, ut dudum spoponderas, audiamus.
Ita, inquit, fiat, Postumianus.