Divinarum Institutionum (1.1.6-1.1.10)

quod quia fieri non potuit ut homini per se ipsum
ratio diuina notesceret, non est passus hominem deus lumen
sapientiae requirentem diutius errare ac sine ullo laboris effectu
uagari per tenebras inextricabiles: aperuit oculos eius aliquando
et notionem ueritatis munus suum fecit, ut et humanam sapientiam
nullam esse monstraret et erranti ac uago uiam consequendae
inmortalitatis ostenderet.

uerum quoniam pauci
utuntur hoc caelesti beneficio ac munere, quod obuoluta in
obscuro ueritas latet eaque uel contemptui doctis est, quia
idoneis adsertoribus eget, uel odio indoctis ob insitam sibi
austeritatem, quam natura hominum procliuis in uitia pati
non potest — nam quia uirtutibus amaritudo permixta est,
uitia uero uoluptate condita sunt, illa offensi, hac deleniti
feruntur in praeceps et bonorum specie falsi mala pro bonis
amplectuntur —, succurrendum esse his erroribus credidi, ut [*]

quae professio multo melior utilior gloriosior putanda
est quam illa oratoria, in qua diu uersati non ad uirtutem,
sed plane ad argutam malitiam iuuenes erudiebamus,
multoque nunc rectius de praeceptis caelestibus disseremus,
quibus ad cultum uerae maiestatis mentes hominum instituere
possimus,

nec tam de rebus humanis bene meretur qui
scientiam bene dicendi adfert quam qui pie atque innocenter
docet uiuere. idcirco apud Graecos maiore in gloria philosophi
quam oratores fuerunt. illi enim recte uiuendi doctores sunt
existimati, quod est longe praestabilius, quoniam bene dicere
ad paucos pertinet, bene autem uiuere ad omnes.

multum
tamen nobis exercitatio illa fictarum litium contulit, ut nunc
maiore copia et facultate dicendi causam ueritatis peroremus.
quae licet possit sine eloquentia defendi, ut est a multis saepe
defensa, tamen claritate ac nitore sermonis inlustranda et quodammodo
adserenda est, ut potentius in animos influat et ui
sua instructa et luce orationis ornata. de religione itaque nobis
rebusque diuinis instituitur disputatio.