Divinarum Institutionum (1.1.20-1.1.24)

nullus
enim suauior animo cibus est quam cognitio ueritatis. cui
adsereudae atque inlustrandae septem uolumina destinavimus,
quamuis ea res infiniti sit paene operis et inmensi, ut si quis
haec dilatare atque exsequi plenissime uelit, tanta illi rerum
copia exuberet, ut nec libri modum nec finem reperiat oratio.

sed nos idcirco breviter omnia colligemus, quod ea quae adlaturi
sumus tam clara sunt et lucida, ut magis mirum esse
uideatur tam obscuram uideri hominibus ueritatem et iis praecipue
qui sapientes uulgo putantur, uel quod tantummodo instituendi
nobis homines erunt hoc est ab errore quo sunt implicati
ad rectiorem uiam reuocandi.

quod si fuerimus ut
spero adsecuti, mittemus eos ad ipsum doctrinae uberrimum
ac plenissimum fontem, cuius haustu atque potu conceptam
uisceribus sitim sedent ardoremque restinguant, eruntque illis
omnia facilia prona manifesta, modo ne pigeat ad percipiendam
sapientiae disciplinam legendi uel audiendi patientiam commodare.

multi enim superstitionibus uanis pertinaciter inhaerentes
obdurant contra manifestam ueritatem, non tam de suis
religionibus quas praue adserunt bene meriti quam de se male.
qui cum habeant iter rectum, deuios secuntur anfractus, planum
deserunt, ut per praecipitium labantur, lucem relinquunt, ut [*]

his consulendum est,
ne contra se pugnent uelintque se tandem ab inueteratis erroribus
liberari: quod utique facient, si quare sint nati aliquando
peruiderint.