Oratio Synodi Sardicensis ad Constantium Imperatorem (1.2.1-1.2.2)

Intellegit singularis et ammirabilis sapientia tua non decere,
non oportere cogi et conpelli inuitos et repugnantes, ut se his subiciant
et addicant ui oppressi, qui non cessant adulterinae doctrinae
corrupta semina aspargere. iccirco laboratis et salutaribus consiliis
rem publicam regitis, excubatis etiam et uigilatis, ut omnes, quibus
imperatis, dulcissima libertate potiantur. non alia ratione, quae
turbata sunt, componi, quae diuulsa sunt, coherceri possint, nisi

unusquisque nulla seruitutis necessitate astrictus integrum habeat
uiuendi arbitrium. certe uox exclamantium a tua mansuetudine
exaudiri debet: \'catholicus sum, nolo esse hereticus; Christianus sum,
non Arrianus; et melius est mihi in hoc saeculo mori, quam alicuius
priuati potentia dominante castam ueritatis uirginitatem
corrumpere\'. aequumque debet uideri sanctitati tuae, gloriosissime
Auguste, ut, qui timent dominum deum et diuinum iudicium, non
polluantur aut contaminentur exsecrandis blasphemiis, sed habeant
potestatem, ut eos sequantur episcopos et praepositos, qui et inuiolata
conseruant foedera caritatis et cupiunt perpetuam et sinceram
habere pacem. nec fieri potest nec ratio patitur, ut repugnantia
congruant, dissimilia conglutinentur, uera et falsa misceantur.