De Spiritu Sancto Libri Duo (1.5)

Dei itaque uerbis unam monstrauimus deitatem, tria nunc
in una deitate doceamus, tria nomina non tria regna, tres
appellationes sed non tres potestates, tres essentias uel subsistentias
sed non tres substantias. manifestum est etiam saecularem
intellexisse sapientiam omnium multitudinem saeculorum
intra trium personarum conclusam esse rationem. quae
sunt istae tres? id est: ego, tu, ille. ergo, ut diximus, tres
tantum in rebus esse personas etiam liberalia studia de spiritalibus
disciplinis instructione mutuata senserunt eisque euidenter
apparuit nec secundam personam satisfacere perfectioni
nec tertiam posse transcendi, quia dualitatem semiplenam esse
ad tertium numerum tendens arguit plenitudo, quaternitatem
uero respuit in tribus consummata perfectio. his ergo leui
commemoratione transmissis magis sacris testimoniis adseramus
trinitatem in unitate subsistere. [*] [*]

Sed dicis: quid mihi profers unitatis ac trinitatis uerba, quae
in canonica lectione non inuenis? non mirum, si is, qui ingredi
non meretur penetralia salutis, expauescit ac refugit etiam
ostium ueritatis. quid enim tam proximum, tam naturale, tam
proprium, quam ut de uno unitas, de tribus trinitas catholicis
patrum definitionibus nuncupetur? non ex se discutienda sunt
uerba, quae de praecedentibus pendent, nec sane consequens
est, ut peregrina iudicentur, quae ex uno et tribus, id est de
manifesti exordii proprietate nascuntur. aduerte, quia non est
praesumptiuus uterque hic sermo, sed deriuatiuus. quae uocabula
a tempore primitiuae ecclesiae antiquitas inuenit, auctoritas
protulit, aetas longa firmauit.