Vita Epiphanii (11-15)

Ex tempore in istam bonorum omnium consensus adducitur:
magnus ilico in tota urbe concursus : rapitur a lamentatione
funebri ia gaudium populi consecrandus antistes. flebat iste [*]

intemperanter dolore mortis paternae, cui reddi debitas lacrimas
promiscuae multitudinis laetitia non sinebat, resistebat
in quantum poterat et indignum se iam apostolica imitatione
clamitabat: sed tantum magis surgebat in eo dilectio cunctorum,
quantum in multitudine magna solus erat qui se
uocitaret indignum, nunc quid pluribus utar qui omnia explicare
non ualeo ? finitimarum ciuitatum iunguntur studia et
adtrahitur tanta collectio, ac si initiandus esset totius orbis
episcopus. ducitur Mediolanum adhuc reluctans et magna si
dimitteretur munera promittens, qui ut fieret, noluit spondere
uel minima. consecratur cum omni celebritate cunctorum.
exultabat mundus de tam sanctae ordinationis insignibus
extranearum habitatores urbium tanto se tripudio iactabant,
quasi ipsis proprie profuturus infulas sacerdotales exceperit.
aliquos tamen magnarum urbium incolas edax consumebat
inuidia, quod tantum oppidi Ticinensis angustia habere meruisset
antistitem, eam apud ipsos sola pontifices metropolitanae
iactantiae uocabuia tuerentur.

Exacto ergo dedicationis suae die Ticinum rediit conuocatisque
uniuersis presbyteris presbyteris ministris talibus eos instruxit
et confortauit adloquiis: "quamuis me, fratres carissimi, inter
primordia inmatura titubantem iudicii uestri et susceptae
dignitatis pondus oppresserit, memini tamen quod magna
gratiae uestrae debeam, cui maxima contulistis. et licet parendi [*]

uobis magis quam iubendi habuerim uoluntatem, mutaui tamen
per officium personam, seruiendi animum non omisi. estote
pacifici, estote unianimes, onus meum mecum diuidite: fit
enim ad portandum facilis sarcina, quam multorum colla
sustentant. meam uobis communionem seruandam cum omni
humilitate polliceor, neque futurum esse quemquam, qui me,
nisi cum deo nostro, possit offendere. auctorem bonorum
operum seruate pudicitiam et ne iniuriosum putetis quod
grandaeuos et presbyteros de continentia et integritate seruanda
puer appellat. conuersatio, non anni, aut adulescentiam
aperit aut senectam. speculamini meae conuersationis interna
et si indignum aliquid agnoscitis, coercete. nemo ut ecclesiae
principem admonere timeat, si probat errantem". his ita dictis
conticuit. surrexerunt omnes et consona quasi ex pristina
meditatione sub momentanea tamen uoce dixerunt: "haue, pater
probatissime, haue pontifex singularis: bonum te quidem
uniuersorum sensit electio, sed optimum etiam tua testantur
alloquia. crescis sanctis meritis apud conscientiam nostram et
aperiris luce operum supra quam porrigebatur opinio". quibus
breuiter perstrictis suscepto omnes munere discesserunt.

Mox sibi beatus antistes proprio ore leges, quibus se posset
tenere, dictauit. primum statuit non lauandum, ne nitorem
animae et interioris hominis fortitudinem balnea magis sordibus
amica confringerent. deinde decreuerat numquam esse
prandendum: sed ne propositi sententiam superuenientum uis [*]

ulla temeraret et ant iactantiae nebulis aut auaritiae fama
laederetur, definiuit numquam sibi cenandum, at commutatio
horarum ac per hoc semel in die reficiendi tempus adferret.
cibos iussit sibi placere uiliores, nihilque in apparatione ferculorum
nares saporemque suum posset offendere, nisi quod
aromatibus condiretur. holerum et leguminis pascebatur epulis,
sed neutrum horum usque ad satietatem capiens: uini quiddam
parum , quam tamen exiguitatem apostolicae admonitionis
memor sumebat ob stomachi cauendam debilitatem. procedendum
censuit omnibus in quolibet aeris terrore maturius,
ita ut uigiliarum formam lectoribus antecedens ad ecolesiam
praeberet episcopus. postquam uero ad altaris confinia peruenisset,
nullam deliberauit futuram esse necessitatem, qua
inde nisi inpletis sollemnibus posset abduci. iunctis pedibus
usque ad consummationem mystici operis stare se debere constituit,
ita ut umore uestigiorum locum suum depingeret et
longe aspicientibus indicaret. intercessionum tantam sibi
proposuit curam, ut ipsum se miseris inferre crederet molestiam;
quam per neglegentiam a quibuscumque permisisset inferri.
ad patientiam laboris tempore otii, necessitati ut sufficeret,
corpus aptauit. hoc sibi uiuendi pragmaticum uel disciplinae
dogma proposuit adgressus est seruauit inpleuit..

Mox uero per uniuersum mundum sanctam illius conuersationem
illa, quae licet in gloriosis actibus tardior esse solet,
fama non tacuit, sed ad aures Ricemeris, qui tunc secundis [*]

ab Anthemio principe habenis rempublicam gubernabat, detulit.
num imperatore Romae posito seminariuminter cos iecit
scandali illa quae dominates sequestrat inuidia et par dignitas
causa discordiae. surrexerat enim tanta rabies atque dissensio,
ut mutuo belia praepararent, et praeterquam origo irarum
proprios suggerebat stimulos, lis ipsa circumstantium consilio
nutribatur. nutabat status periclitantis Italiae et adfligebatur
ipsisdiscriminibus grauius, dum expectabat futura discrimina.
interea apud Ricemerem patricium Mediolani ea tempestate
residentem fit collectio Ligurum nobilitatis, qui flexis genibus
soloque prostrati pacem orabant principum et ut ab scandalo
utraeque partes desinerent, occasiones gratiae ab una precabantur
offerri quid plura contexam ? mulcetur Ricemer et
uelle se reparare concordiam permotus multorum fletibus
pollicetur. "sed qui" ait "potissimum huius legationis pondus
excipiet? quem tantae molis cura maneat ? quis est qui
Galatam concitatum reuocare possit et principem? nam semper,
cum regatur., exuperat qui iram naturali moderationenon
terminat". tunc uno omnes ore responderunt: "uester tantummodo
ad pacem declinetur adsensus est nobis persona nuper
ad sacerdotium Tioinensis urbis adscita, cui. et beluae rabidae
colla submittunt, cui ante preces offeratur beneficium, quod a
quolibet petiturus aduenerit, cui est uultus uitae similis, quem
uenerari possit quicumque, si est catholicus et Romanus, amare
certe, si uidere mereatur, et Graeculus. iam si ad sermonem
illius ueniamus, numquam sic diras aspides uerborum digitis [*]
incantator Thessalus uiolentis poterit euocare carminibus, quomodo
ille effectum petitionis suae etiam a negaturis extorquet.
pendet in arbitrio eius, cum loqui coeperit, sententia audientis.
perdet ius suum excusare disposuit, si illi allegandi
copia concedatur". tunc patricius Ricemer ita respondit:
"detulit ad me hunc hominem, quem exponitis, fama gloriosum:
et in hoc magis admirationi mihi est, quod cum omnes habeat
laudatores, nullos eius quibus per inuidiam abundare solet
nouitas prodit inimicos. ite ergo et rogate hominem dei, ut
ambulet: iungite etiam meas preces". egressi de concilio statim
Ticinum petunt, causam narrant. fusis, ut istum laborem
susciperet, beatus Epiphanius rogatur lacrimis, qui ne extenuaret
beneficium, si filios diutina supplicatione torqueret,
antecessit desideria postulantum. quos tamen taliter adlocutus
est: "quamuis tantae rei necessitas probatissimae personae
pondus inquirat et titubet sub graui fasce portitor inmaturus,
affectum tamen quem debeo patriae non negabo". quibus breuiter
narratis, quoniam erat loquendi parcus, ad Ricemerem
patricium perrexit, a quo simul uisus et electus est.

Mandato ergo sibi legationis ordine Romam petiit. in quo
itinere quid molestiarum sustinuerit quidue uirtutum gesserit,
festinans ad maiora praetereo. mox tamen ut supra dictae
urbis portas ingressus est, fama quae absentem illum notum
fecerat. digito coepit ostendere. conuersi ilico omnium oculi,
stupuere mentes adtonitae, quod tantam sibi exhiberi reuerentiam
imago eius index sanctitatis exquireret inexpiabilis [*]

se culpae reum fatebatur quilibet potentum, si tantum genua
eius amplexus est: tollebatur clamor in caelum: nemo illum
in mortalium numero conputabat, cui omnia caelestis gratiae
uidebant bona constare. perfertur ad principem Anthemium,
studio legationis episcopum uenisse Liguriae, hominem quem
nullus possit etiam diues eloquio sufficienter exponere. at ille :
"callida mecum Ricemer et in legationibus suis arte decertat:
tales dirigit, qui supplicatione expugnent quos ille lacessit
iniuriis. perducite tamen ad me hominem dei, qui si possibilia
precatur, admittam, si difficilia, supplicabo ne excusationem
meam grauetur accipere. dubito tamen an Ricemer apud me
quod poscit optineat, cuius scio uotorum intemperantem esse
personam et in condicionibus proponendis rationis terminum
non tenere. sed ueniat directus antistes et laudatam iam pridem
praesentet eftigiem". egrediuntur officia palatina tota urbe:
"iube, rogaris" audiebat episcopus.