Praeceptum Quando Iussi Sunt Omnes Episcopi Cellulanos Habere (1-2)

Nulli dubium est, hominem, qui carnalis concupiscentiae
inlecebras sacri amator instituti magistra uiuendi arte domuerit
et praeceptorum falce caelestium erraticos palmites de
conuersationis suae radice sustulerit uitali traditurus incendio
fructuosa plantaria ad supernum fouere ualitura conpendium,
unde annuas diuina iussa capiant pensiones, et eum sicut
sinceritate innocentiae ita opinionis luce gratulari. nec bonorum
facem meritorum maledicentis credendum est extingui
posse conflatu, quoniam, etsi dente tangatur inuidi, splendor
uitae umbram uenenatae oblocutionis excludit. auctorem
repetunt tenebrae, quae ad inuoluendum iubar aptantur:
nitorem siderum nox infusa non obruit: ad genium claritatis
proficit cum obscuritate conflictus : lunaris globi ministerium
die recedente plus rutilat et placet suo lumine, dum fugat
alienum. sub externum ius non mittitur qui lucem facere ut
auctor adsumit. sed quoniam noxiae mentes definitis se
aestimant senioribus non teneri, putantes prophetarum praecepta
dicentium os detrahentis eradicabitur cum aetate
ueterescere et ualitudinem non habere per tempora, quasi
nouellis tantum timor debeatur statutis et ad poenam reos
lex annosa non teneat, cum temporum operator deus prophetae
usus officio et antiqua iusserit et moderna disponat et unus [*] [*]

atque idem boni fabricator instituti circa homines quod praemisit
in parentibus seruet in posteris. sed ad propositum
reuertamur. exercentur quidem sanctae animae sermonibus
aemulorum et ad gloriae augmenta deputant quicquid contra
earum meritum accusator ingesserit, sicut doctor gentium
clamat, homines oblocutionibus exerceri. ut solent arbores,
quae ad terrae penetralia ualidis radicibus peruenerunt, despicere
flabra uentorum et certamina procellarum stabilitate
propria animante contemnere, sic illi repudiantes superstitiosi
quae inpacta fuerit caligo figmenti per sudum radios bonae
conuersationis ostendunt. nam dum quis illorum obiectis conscientia
teste congreditur, ad triumphi spem interna aestimatione
percurrit. nos tamen, quos pastoralis cura constringit,
quibus tuendarum commissa est animarum diligentia, ne
summorum quispiam minimorumque dispereat, maxime cum
mali ipsius recens oculis offeratur exemplum, cum apostolicae
sedis praesulem et omnium pene ecclesiarum gubernacula
tractantem per proximi tumultus incendium inimicorum rabies
tali ore momordisset et in. ruinam suam aliquorum furor sine
iusta indignatione surrexerit: hanc ergo uolentes morborum
desecare perniciem, ne in locum iniquae adsertionis nostrorum
aliquis neglegentias aucupetur et similitudine ueritatis ad
inpugnationem fultus occurrat, qui, ut aiunt, uiua hominum
testimonia non formidant, dum, quod nefas dictu est, conuicti
loco deputatur incautus et fecisse scelus creditur qui potuisse
facere perhibetur (nemo dei oculos quam hominis iudicat plus
timeri: errorem creditur fouere solitudo et profundam nequitiam
incomitatus admittere, quasi caelo facinora penetralibus
inclusa non pateant et uindicari malum nequeat, quod [*] [*]
homo non respicit): credentes quod rem studii possint deputare
necessitati et, dam homo homini custos est, alio maledicendi
ordine pudicitiam ualeant adplicare formidini, nos
quidem uel ex una parte carpendi occasiones incidimus, nos
supernae memores disciplinae qualemcumque sacerdotalem
dexteram uolentibus perire porrigimus et a ruinae praecipitio
diabolicis actos stimulis retardamus, ut discant loquaces uel
post decreta praesentia religiosum amare silentium.

Nullum ergo sacerdotum antiquis et modernis legibus obsequentem
nullumque leuitarum sine bene probata uolumus in
quocumque loci manere persona, uel quem substantiae exilitas
non permiserit habere consortem, ipse concellaneus fiat alterius.
publicum sit apud religiosos omne quod geritur: clandestina
repudietur obscuritas: multos habeat actuum conscios
qui deo debet innocentiam. uideant aemuli, quia qui testes
adhibet uult probari: male deprehensa iudicetur conuersatio
quae non optat agnosci. certe uel si mens sit recti conscia,
uindicta dignus est qui alii existit causa periculi: dum enim
suspicionibus patefacit accessum, fit fraterni origo discriminis,
et qui peccandi fomenta tribuit ipse iugulum morti inpingit,
ut ait diuinus et beatus praeco: noli detrahere, ne
eradiceris, confessor Ambrosius: multi non dederunt
errori locum, et dederunt suspicioni. suspicio ista
est interitus suspicantis atque eam non caret peccato qui
dederit. unde mansuro cum dei et redemptoris nostri ordinatione
constituto sancimus, apostolicae sedis beati Petri uel [*] [*]

praesulis eius papae auctoritate subnixi, quae, uitia desiderat
radicitus amputari, ut nullus religiosorum de memoratis ordinibus
aliter quam, praefati sumus audeat conuersari, uel
quicumque praesumpserint cum amissione pudoris honorum
damna sustineant. quoniam grande malum est dicatam deo
personam salutaribus monitis non parere nullus secum extraneas
habeat mulieres praeter personas canonibus designatas,
ne agendo taliter, etiamsi uita sit innocens, damnum opinionis
incurrat.