Ennodius Ambrosio et Beato (10)

Haec ergo, dulcissimi, et adsequi contendite et adepta
custodite. sed replicetis, quibus ad ista magistris, quibus
utamur institutoribus, quorum erigamur exemplis, cum Faustum
et Auienum, saeculi nostri beatitudinem et Latiaris
flumen eloquii, aulicis districtos teneat sors secunda consiliis?
quos dum manet cura, a generalitate nescitur, quorum temptare
praeconia idem est ac si lucem solis et potentiam uelis
diuinitatis adserere. sed istis in bono publico desudantibus
patricii Festus et Symmachus, omnium disciplinarum materia
et constantis forma sapientiae, ab urbe sacratissima non recedunt.
in ipsis est nobilis curiae principatus, quos uidisse erudiri
est. non apud eos sermo de ludicris nec pantomimorum
uix ignoscenda commemoratio. illi auram popularem per
pudoris detrimenta non capiunt: contenti rectis magis placere
quam plurimis, sortiuntur de innocenti actione testimonium.
istorum quamuis in omnibus iussa sequenda sint, est tamen [*]

in illis et magistra taciturnitas et eruditi forma silentii. est
etiam Probinus patricius, placidi germinis examinata claritudo,
quem eruditorum familiae mores ad unguem ducti contulerunt,
qui et de patris et de soceri hausit fonte, quod mundus est.
est patricius Cethegus, eius filius, uir consularis, qui canam
prudentiam minor transgrediens sine aetatis praeiudicio habet
et prouectorum saporem et mella pueritiae. eat Boetius patricius,
in quo uix discendi annos respicis et intellegis peritiam
sufficere iam docendi, de quo emendatorum iudicauit electio.
est Agapitus patricius, et honestate dines et scientia. est
Probus V. I., quem si sequamini, illum Faustum et Auienum,
quos praesentes, praesentes, etiam cum desunt, habebitis.
ceteros claros uiros, quos tantum ad me opinio detulit, silentio
relinquo:, per hos, si uobis iam cordi est maturitas, aut per
eos, quos sum praefatus, agnoscite: manifestis enim patet indiciis
amicus bonorum nec in altero mores quisquam hominum,
nisi quos in se formauit, amplectitur. iam si matronarum
delectat aditio, habetis domnam Barbaram, Romani flos genii
quae testimonio uultus patefaciat lucem sanguinis et saporis,
in qua inuenietis et uerecundam securitatem et de bono
actionis confidentem uerecundiam, sermonem naturali et artifici
simplicitate conditum, ut nec lepos deuenustet alloquii
nec duris splendor feminarum rigescat affatibus, in qua sic
in naturam transiit honestatis diligentia, ut si uel mentiri
uelit, non possit horrore. sonat pudicam lingua dulcedinem
nec mentis nubilum tecto sereni sermonis operitur: hoc hoc
pectoris quod loquelae. det ueniam feminarum diadema praesumenti,
quod eius inuideo quieti: uelim illam omnibus Italiae [*]
partibus imitationem praeferri, ut quae non adquiescunt
monitis formarentur exemplis. est illic etiam Stephania,
splendidissimum catholicae lumen ecclesiae, cuius natales ita
maiore luce fuscantur, si mores intellegas, ac si facem mundi
oculus sol obumbret : si ingenitae conuersationis radios seponas,
plus eius sanguine nil lucebit. istorum, quoscumque praefatus
sum, caelestis uos dispensatio iungat obsequiis. ecce habetis
gratiae meae obsidem paginam, quam uelut paedagogam
sectamini. det autem uobis deus quod decet et uelle semper
et facere. ergo si pomposa oratione non ualui, oratione uos
memor professionis adiuui