Dictiones (1-5)

I. DICTIO IN NATALI LAVRENTI MEDIOLANENSIS EPISCOPI.

Quousque me iners diffidentia intra angustum patitur penetrale
delitescere? quousque nimia cautio terminos honesti
timoris exsuperans dispendia opinionis, quae uitat, incurret?
usu enim rerum uenit inter homines, ut, quantum famae decerpitur
per audaciam, superfluum non minus pereat per timorem.
non enim debet notari uelut auarae laudis adsumptor, non adscribi
cupido affectatae deuotionis ostentui, apud quem res
obnoxia pudor(i amor)is stimulis adacta conpletur, quia sicut in
umbram cogit gloriae appetitus, oratione dum quaeritur, ita non
reddere quod deberi noueris proximitatem noctis indicit. superflua
scribere res iactantiae est: necessaria reticere contemptus.
saepe uituperationis nostrae mater est doctoris occultata laudatio.
dicat forsitan aliquis animo consulendi, quod operis pressa
magnitudine exhausti macies arescat ingenii et destituta dicendi
ualitudine garrulitas defectum mercetur ex copia: ceu si in [*]

alueum magni fluminis stillantis guttam fundas eloquii, nequaquam
ad cursum proficis liquoris inpendio, et uix humorem
parturit quod ad undas aptatur. sed existimamus animo quae
dicantur ad pretium meritum dictionis: et uena, quae est per
naturam torrida, frequenter currit a themate: eloquentiae exilitas
propositione pinguescit. saepe pro eorum meritis, quibus
se mancipauerit oratio, dicenda tribuuntur, maxime si mera
affectione laudando militet narraturus: tunc uerborum abundantiam
transmittit affectio : tunc amor suggerit quod negat
ingenium. sancti Laurenti aliquatenus pro mea mediocritate
bona dicturus, plenum quidem laboris opus adgredior, sed
plenum caritatis. facessat ergo formido uenerando inimica proposito:
fugitiua gloriae est mens subiecta terrori clamante
Paulo apostolo: perfecta caritas foras mittit timorem,
hoc est dicere et indicio certo monstrare, quia non diligit qui
pauescit. sine culpa uincitur oneris inmensitate qui ad portandam
sarcinam etsi inpar tamen deuotus occurrit. his ita se
habentibus festa nascentis anni cur non uotiuo sermone concelebrem
? cur lucidi natalis exordium silentii foeditate dehonestem?
marcida est sine sermone hilaritas et simulacrum maeroris
occultare quod gaudeas et adflictionis imitatio uocem in
laetitia non habere. ergo tibi, sancte pater, officii conscius
uerba non tribuam? libet tamen dicendi principia consecrationis
tuae deriuare de tempore et cum anni renascentis infantia
florulenta, si ualeo, dictione uernare, nunc cum terrae susus
per uenas arentium uirgultorum currit in germina et aluus [*] [*]
sicci fomitis umore maria. turgescit, cum in blandam
lucem nouelli. praesegminis comae explicantur arboreae et omnis
ramorum plectura diffunditur uel quae intra tunicam natura
artauerat frondium decora soluuntur, cum auium cantilena
comitur sapore modulato, cum uita segetum glebis sepulta
hiemalibus quasi repagula algoris emissa et tepore fota concipitur,
nunc cum in cano flore spem fructuum metitur agricola,
cum mutuis palmitum brachiis uinearum texitur aprica formositas
et ante maturitatis tempus uultum frugiferum cultura
conponit, dans uenustatem falce domitrice et luxuriam infecundam
ferro frutificante conpescens, cum profundi gurgitis
rabies blandum transit in sibilum et eneruata tepore uentorum
ferocitas migrat in delicias nauigantis, cum tutum est cymbam
salo laxare et ancorarum morsus absoluere, dum fractura
procellarum, quae nauitas hactenus terrebat, inuitat et per
uda. aequoris spatia somnum gubernantis admittit, cum colore
distincta gemmato uerni opibus prata ditescunt et in ordinatione
summi pontificis naturae gaudium elementa testantur.
tibi ergo, antistes, nunc non reddam quod aliis iam praestare
didici, quem ad pontificalem apicem grauitas pudor pudicitia
uenustas adduxit, qui tot dotibus uelut in aceruum coactis
canam dignitatem praesentis officii suscepisti, habens tantarum
honestamenta uirtutum, quantarum probatum singulae facerent
species sacerdotem ? taceo, uniuersitatis in electione tua [*]
consonontiam et discretarum nationum concordem sententiam non
reuoluo: statuat ista loco laudis cui non suppetit quod possit
praedicare de moribus. momentis enim plerumque incerti
fauoris aura popularis inpellitur et nescia examinis turba Quiritium,
dum studiis rapitur, amat incognitos. i* te libram
tenuit qui petitionis tuae aut socium se praestitit aut auctorem.
imperitae coetus multitudinis meritum tuum expendit lance
perfecti et, dum in te ornamentorum uarietas placet, quasi
unus heres diuersissimi fueris instituti, sic singuli hoc de claritate
tua censebant sufficere quod probabant, quia bona omnia
nequaquam omnibus nota esse potuerunt et speciatim ad fauorem
sideris tui uniuersos inlexeras: alteri ostendendo quod
pius es, alteri quod seuerus, alteri quod bene adquisiti distributor
patrimonii, alteri quod scires recte parta seruare, id
studii sumpsit uniuersitas, ut, cum de proposita laude unusquisque
uinceret, conlatione tamen in praeconiis tuis melioris
tituli ab altero uinceretur.

Nolo istis diutius inmorari. ueniendum est ad laboris tui
exercitia, quia ego, qui non sum in laudatione tua idoneus
maximis, nescio esse parua contentus. nouellis te adhuc
inpositae dignitatis labantem uestigiis ineluctati temporis
suscepit aduersitas et tironem pontificii exercitatissimum
militem aduersus libertatem inpacta bella reddiderunt. tu
praedonis nescisti timere saeuitiam, tu blandimentorum,
quod in malitiosis nocentius telum est, scuto constantiae.
uenena respuisti, quotiens, te qui certamine non potuit insidiosa
honorificentia lacessiuit? quotiens in damno bonae
opinionis seruitii sui te credidit figmenta suscipere, hoc a te
postulans, ut adhibito hostem conludio intra urbis muros includeres
et ouium tuarum dissipanda lupis membra praestares, [*]

paris fecti quod dictu nefas est, multorum exempla suggerens ?
quae quidem tu uitanda despiciens et ad uindictam sereni
temporis seruans memoriae commisisti, detestabilia retinens,
ne per obliuionem inpune transirent, et maiorem horrorem
excessibus debens, dum ruinam metuis aliorum. sed remotis
dieendi obstaculis ueniamus ad illa quae religioso sunt magis
digna memoratu. cum hostilis inruptio more pecorum Christianum
populum per diuersa distraheret, tu uariorum generibus
crutiatuum capiebaris in omnibus, tu paterna conuentus pietate
sustinebas tormenta multorum, at ait apostolus : quis uestrum
cruciatur, et non ego ? inter ista tamen fractum
to non uidit aduersitas : hoc triumphis suis decerpi sensit ini.
inimicus, quod capt sacerdotis animum non subegit. pugnabas
adhuc pro absolutione plurimorum et tibi nihil metuens de
plebis tuae anxietate pandebas. nolo diutius tristibus inmorari,
nolo tragoediam maligni temporis aperire, libans de inlustri
conuersatione tua aliquanta praeteruolo, De te narrando cogam
denuo sustinere quae passus es: quamquam doctor gentium in
tribulatione exercitum se fuisse commemoret uociferans : cum
infirmor, tunc patens sum. taceo inediam frigus iniurias
et illa quae tibi inimici animus prouidit augmenta morborum.
sed, credo, haec puerilia et suco antiquae ualitudinis robusta
membra tolerabant. nonne enertuis per conpages artubus et
a possibilitate propria longa iam aetate distractis sola anima
flecti nescia sustinebat et imitanda intentione aduersus inpugnantes
muro constantiae stabilita certabat ? post haec ad
rediuiuum statum libertatis optatae numquam pia uota despiciens
Christus redemptor noster occurrit et fractas Romani [*] [*]
nominis uires artifici medela solidat : in. uigorem salutiferum
res contrite remeauit. cum ex alto benignis oculis caelestis
dominator aspexit, Mediolanensium urbi lux est proprii reddita
sacerdotis. tunc cum rarus habitator tunc cam error in domibus
et per dulcia cubiculorum limina confusa discursio, tunc
cum ubique pauor et luctus et dei templa in ferarum habitatione
deputata sordebant, cum marcens incuria splendidissima
dudum atria situ uetusti . umoris obnuberat : laetitiam ceteris
tuo dedisti de reditu, tu regressus ad lacrimas. tunc more
auium, quibus, dum terra niuibus uestitur, et alicuius loci in
spem cibi spoliator angustia, uideres quae remanere potuerunt
plebis reliquias confluxisse et ad boni pastoris praesentiam
undique fatigatis balatu nemoribus greges occurrere. alios
tunc multipliti sustentendi genere mulcebas affatu, alios reficiebas
inpendio, alios hortabaris exemplo. breui post in antiquum
statum, qui tibi post deum debetur, urbs iam sepulta
reualuit et quae non credebat in se reparari posse quod fuerat
coepit iam meliora aemulari. tunc, qui uitae - usus est, cernere
erat omnia - ad latiorem profectum bonis successibus inuitari.

Curro per singula, strictim referendo quibus opus est longa
narratio, ad agonem uitae tuae, ad summi celebritatem propositi
peruenturus. secunda. post dubium temporis nata est in
ecclesia Romana captiuitas, quae te quasi iam diu desidem et
laboris fugacem de longae sinu quietis abstraheret, cum uix
spe pacis laboris tui arma deposita resumuntur, deberetur.
quidem, nisi me laudis tuae censura pertraheret, in lugenda
causa silentium, ut in una aetate memoriae pereat res nefanda.
senatus illic curiae caelestis accitus est: ibi ex uariis prouinciis [*]

episcoporum turba confluxit, ubi coetus ille, quot hominum
genera, tot sententiarum uarietates aduexit sed quibus inerat
spiritalis sapor intellegentiae quasi ducem te principalis deliberationis
caritate tenuerunt. tunc quo minacium impetus
blandimentorum melle domuisti, qua superborum corda uenerandae
humilitatis erectione fregisti, qua labantium animos
consilii radice fundasti, explicare non ualeo. rei gestae notitiam
scire cupidum ex facti contemplatione compello. unum te secuti
sunt tot electi et in sententiam tuam reciderunt tantarum
principes ciuitatum. coquitur lamentationis aestibus qui ante
cruda obstinatione desciuit et nihil habet in solacium praeter
calamitatis lacrimas qui diuisus est. dicat aliquis forsitan rerum
gestarum malignus interpres : quam sortita est de huiusmodi
constantia praesens causa decisionem ? quaerat qui finis de
laudato sudore contigerit. huic ego fidens replicabo: te praesule
factum, ne sacerdotes ministros acciperet furor alienus nec ruentum
indignationi pontificum sententia militaret, ne in usum
male commoti traherent euenire posse quod uellent. postremum
inproborum loquacitas obmutescat, huius saltem aestimatione
secreti, quia odiorum incendia, quae non ex inpugnati merito,
sed ex studiorum fomentis arserunt, nec sanctae deliberationis
potuerunt fonte restingui. tibi ergo debetur uenerabilium
custodia canonum: tibi quod sine episcopali nota contigit quicquid
in praesentia saeuit inprobitas: tibi patuit quod aliis [*]
accusantes clandestina fraude texerunt: apud te conpertum fuit
non satisfaciendum odiis, quotiens fide deseritur qui lacessit.
sed haec aliis melius seruantur narrandis temporibus. salue,
ecclesiarum sidus, et ad senectutem bonam Abrahae aemulator
accede, quia testimonium probitatis eat diu hominem in ecclesiastica
arce seruari, ut scriptum est: uiri sanguinum et
dolosi non dimidiabunt dies suos. tu aeuo maturus et
ad religiosum sudorem primaeuus exsupera, tu pietate laudabili
bonis discipulis exempla suggere, malos seueritate conpone
et boni utriusque fibula operis in testimonio summae
gloriae sine labe perdura.

II. DICTIO MISSA HONORATO EPISCOPO NOVARIENSI, IN DEDICATIONE BASILICAE APOSTOLORVM: VBI TEMPLVM FVIT IDOLORVM.

Credo ego uos, fratres carissimi, tota mentis cura uenerari,
quod in loco hoc manente templi nomine uetus perierit pro
religione cultura, quod delubri reuerentia fugatis instituatur
libaminibus, quod sacrarium adpelletur merito, postquam seniores
hostias abiurauit et in adolendi mutatione sacrificii diuinae
aedis nomen adsumpserit, postremo quod in alium statum inconcussis
migrauerint fundamenta culminibus et, cum ad structuram
parum humanus sudor adiecerit, quaecumque fuerunt [*] [*] [*]

innouata sint, dam persistent in summa, cuius aestimandum est
esse miraculi, ubi, dum modum teneat machina, adhuc non
desistit ascendere et in antiquis constituta uestigiis adtollitur
incremento? requirendum sane, quis huius operis, quis innouationis
auctor extiterit: praedecessor nempe paruitatis meae
uenerabilis Victor antistes, cui futurae adnuntiatrix innocentiae
diuinitas nomen inposuit. nam qui de his quae suscipiuntur
aduersus uitia mundana certaminibus praedicto euentus accesserit,
cum uocabulum didiceris, gesta cognoscis. iste per spiritalem
dimicationem, ut uictorem decuit, de criminibus triumphauit,
et quicquid portio sinistra mortalibus ingerit, de eo
casum non requiras, cum nominatum intellegas fuisse quod
dictus est. cuius merita orationis campum postulant, si me
latiora progredi aut ingenii macies pateretur ant meriti:
quaedam enim actuum nobilitas est dignum inueniri laude
magnorum. hunc mediocritas nostra in aedificationis cura dum
sequitur, ad consummationem deo auspice uota perduxit. nemo
aestimet adrogantiae esse quod dixi: fas est cum eo uota iungere,
cui par esse nequeas actione, quia adsertio conscientiae
est meliorem in quacumque parte sectari. numquam tenebrosum
callem, sicut aestimamus, incurrit, si eum, quem nouit praetendere
uitae lumen, insequitur. luculentius tamen gestarum
fidem rerum sermonis pandamus officio. hic ante fallacibus
dedicata praestigiis et turpi pecudum cruore perfusa ueteres
simulacra coluerunt: hic in diuinitatis iniuria per altare infaustis
cumulatum muneribus res caelo debitas daemoniis obtulerunt:
hic iunicum exta semiuiuis palpitantia motibus misero [*]
inquisitori futura cecinerunt: hinc fumus sordidis aerem ipsum
polluit sparsus per multa contagiis. ad ultima, hinc mactata
per lanistas hostiarum multitudo quicquid deus est effugauit,
dum farra sanguis tura ueruinae idolis exhibentur; dum ritum
simplicem aetas Christo inimica non recipit et multifariis censu
laborante oblationibus supernam mercatur offensam. liberet
ire per singula et funestorum secrete factorum linguae claue
reserare, ni merito aestimemus oris iniuriam narrare sordentia
et quod illos actione perculit nos loquela contaminet. explicemus
interim, quibus sint ista mutata successibus, quanto
praeuenta splendore nox fugerit. ubi sunt sigilla numinum
uotis imaginata facientum, quorum facies in potestate pependit
artificis, quibus pretium aut sollicitudo operantis peperit aut
metallum? ubi sunt dii, quibus potentiam dederunt homines
fulgore gemmarum? en uideo, omnia ista fugerunt, ut credo
Christus ingressus est: respiciamus cuius fultus auxiliis. uenerunt
cum eo caelorum radii, apostolorum diademata, Petrus
et Paulus. qui enim in restauratione aedis essent necessarii
nisi architectus et petra? nisi lapis et superaedificans? nisi
fundamentum et opifex? quid trepidatis pericla mortalium ?
quid anxio fugam paratis excursu ? ille est cui nullus uersutiam
uestram lapsus abscondit, qui cum loco non moueatur, quocumque
abieritis insequitur. ueni ergo, piissime domine, et ad
consecrationem operis tui plenus inlabere: ueni humani per
baptisma pectoris purgentur haec templa turpi hactenus [*]
dedicata patrocinio. institue, domine, uertendo sacrificia et, dum
puris . cumulamus altaria sancta donariis, praesentiam tuae
maiestatis intersere, euocatus sanctorum merito sacerdotum,
electi seorsum praesentis patris nostri Laurenti conscientia,
qui tot plenus dotibus ecclesiae fastigia creuit, quot fecissent
summum singula quaeque pontificem, in quo uernat princeps
boni operis et mater honestatis uercundia, religionis sanctae
nutrix patientia, deum semper placatura pietas, qui ecclesiasticis
membris non sermone uitae institute tribuit sed exemplis,
qui omnem callem, quo ad deum itur, dum praeuius incedit,
ostendit, adiuuante se domino nostro Iesu Christo cum patre
regnante in saecula saeculorum. amen.

III. DICTIO DATA STEPHANO V. S. VICARIO DICENDA MAXIMO EPISCOPO.

Prodit religiosae uotum conscientiae mens laudibus denote.
pontificum: adsertio ingenii est, deo obsequentibus mancipare
quod loquimur. in quorum praeconiis forte angustus sermo
uulget inperitiam, manifestat tamen, si abstineatur, infantiam.
quis mendicam narrationem aestimet, quam uota locupletant ?
saepe in facundiae dotibus pauper inuenitur uena praedicantis, [*] [*] [*] [*]

et e diuerso thesaurus cordis inradiat in egestate uerborum.
qui uice dei iudicat non desiderat picta colloquia., sed quae
infucatus commendat nitor ingenii, quia in his etiam sine
amore blanditur eloquentia, in illis splendorem suum ueritas
nuda commendat. sine phaleris est omne quod dictat affectio:
ad unguem fabricantur illa, quae uolumus non tam speciem
recti habere quam similitudinem. ad te, uenerabilis mi antistes
Maxime, sermo est, cui in meritorum testimonio uirtus coepit
a uocabulo, in quo actus eloquitur qui nomen appellat prouida
parentum tuorum diligentia prius te eligi uoluit quam
probari. te olim saecularibus inhaerentem titulis castrensis
sudor excoluit et ad ecclesiae gubernacula pars aduersa solidauit,
sicut deus loquitur per prophetam: qui in modico
fidelis, et in magno fidelis est. te sacrarum iudex et
consilii comitem meruit et laboris. bene uenerandis initiandus
altaribus et in laica conuersatione quod sacrum esset elegisti.
tu pudicitiae in illa aetate custos inuentus es, in qua et lex
obsequitur desideriis. satis enim est pueritiae ambitum, quem
licentia fulcit, horreri. Christus milites suos, quos in personam
ducis adtollat, inter acies quaerit hostiles. adscitus ecclesiae
pontificem actibus inplesti ante tempora dignitatis. non fuit
aduena benignitas, quae naturae innixa radicibus de cano flore
germen ostendit. temporale est omne quod fingitur, perpetuum
quod cum aetate maturescit. non tibi sacerdotium rem doni [*] [*]
credimus euenisse sed praemii. alios uulgi aura gratia lenocinante
commendat: tibi rigida circa culpabiles districtio dedit
affectum. manet te singularis sapientia, quae licet generaliter
optanda est, tamen existit in magistro necessaria. frustra
monitoris personam suscipit qui inpacti non praeualet aestimare
pondus officii: uilissimis conparandus est, nisi praecellat scientia,
qui est honore praestantior. dedit tibi apicem res iudicii, non
fauoris: dignus pontifice amor est quem censura conciliat: deuenustat
institutoris genium qui per solam gratiam uult placere.
tu his eruditus et formatus caeli beneficiis plus agendo plebem
instituis quam loquendo. illa monita discipulorum occasionem
eruderant, quae praebentur exemplo: sine pudore inuitat ad
innocentiam qui illam non fuerit ipse sectatus. te inter secreta
penetralium quasi testem metuunt qui peccare disponunt: nascentibus
culpis metus et reuerentia tua negat effectum. qui
inter exordia occurit uitiis, et occasionem lapsus adimit et
concupiscentiae purgat auctorem. haec beatitudini tuae quasi
strictim pro linguae meae commendatione dedicaui. si precibus
tuis uitae successus adriserit, gestorum tuorum plena me
relatione consecrabo, ut quae uniuersis nota sunt mansuris
in posterum litteris, quatenus gaudeat aetas secutura,
seruentur. [*] [*]

IIII. DICTIO IN DEDICATIONE MISSA MAXIMO EPISCOPO.

Numquam pauper uena timeatur ingenii, ubi diues est causa
dicendi. transit hominem, quotiens caelestibus militat mens
nostra culturis, nec in angustum redigitur narrationis exilitas,
si opifici suo obsequium referat narraturus. potest enim linguam
facundiae dotibus ornare qui contulit et dare uerbis genium
quem fatemur dedisse sermonem. nam prophetici dudum maciem
iuuit eloquii, dum ad perfectam magistri eloquentiam et fortissimi
monitoris tubam imbecilla Moysi erigeretur infantia :
qui nullis gradibus, dum peritiam meditatur, effloruit nec per
aetatis alicuius scientiam ad messem perfectionis ascendit, qui
dum, militem infabricato portauit ingenio, officium ducis iussus
arripere, quia uerecunde renuit, constanter impleuit. sic nos
dedicationis festa celebrantes, inter spiritalis laetitiae bona
praestolamur gratiam, dum paremus. absit formido debilis:
remoueatur fiducia inaniter concepta per studium. nos de
humanae perfectionis schemate nec praesumimus aliquid nec
timemus. deinde quis in beati Iohannis prophetae et apostoli
laudem, cuius templum hoc sanctificauit ingressus, uel muta.
dubitet ora laxari ? cuius senior gratia quam natura, dum ante
lucis ingressum pii uatis implesset officium, limen uitae huius
uirtute signauit. nam uno eodemque tempore et matrem fecunditate
nobilem fecit et inofficiosa genitoris labia in loquelam
pristinam usu remeante commouit. nemo Iohannem nominans
post exempli praecedentis miracula pristinam linguae habiturum [*]

se suspicetur inperitiam. post sacratissimum Zachariam, cuius
faucibus eliminata per istud uocabulum remeauit humanitas,
ab uniuersis\' iura- ereditur Iohannes apostolus clauis. esse uerborum.
in huius comitatu Antoninus, uetusti heroa saeculi,
et beatissimi Cassiani iuncta claritudo faciunt de aede sacramentum,
de terrena habitatione caeleste collegium, de manu
factis quod nulla possit senectute uiolari. occasum enim deo
oblata non sentiunt nec ad uetustatem tremulam pietate fulta
mittuntur: stat soliditas machinae, quam Christus ingreditur, et
originariae oblita fragilitatis adipiscitur de possessore uirtutem.
tecta uilia de consecrantis nobilitate decorantur, dum
rei caducae pretium tribuitur habere de domino. tu autem,
frater sanctissime, huius oblator aedificii, de mercedis retributione
gratulare. nescit spes titubare; cui bonae fructus promittitur
actionis: ab exercitio descendit retributionum fiducia
nec ullo nutat incerto qui laudanda meditatur.

V. DICTIO INCIPIENTIS EPISCOPI.

Par quidem discipulis incipiens magister est et inter exordia
doctor nulla est ab auditoribus sorte sublimior: expertis honor
debetur ingeniis: uix mediocrem caltam exigunt non probati.
illa sunt uera praeconia, quae longus sudor elicuit: blandimentum
est, non iudicium, quotiens laborem gloria ingesta
praecesserit. inter maculas numeret quoscumque triumphos [*] [*]

ante discussionem campi miles adquiret. qui properatis subeunt
Olympiaca bella uestigiis, numquid eis ante consummationem
certaminis suppetit spes coronae dicente apostolo: non coronatur,
nisi qui legitime certauerit? ecce nec illos
decet ante meritum praedicatio, a quibus iuste poscitur post
laborem. nostra e diuerso prolixo distat calle condicio, quibus
tantum decerpitur de fruge innocentiae, quantum adcesserit de
labore. nam sicut positi in tirociniis aestimamus, plenum
• necessitatis et periculi iter est, in quo et sectanda est uita
laudabilis et fit probris uberrima, si desideret ab humanitate
laudari. actio nostra si de bonis suis fuerit elata, sordescet
protestantibus diuinis eloquiis: qui uos laudant, seducunt
uos, et subuertunt semitas pedum uestrorum.
splendorem pontificis res, non lingua testetur: plus lucet
claritas huius officii ueritatis indicio quam loquelae. ecce cernitis
quam tuta sit causa subiecti et quantis discriminibus
sociata praepositi. munia mea plus poteritis fulcire gemitibus
quam clamore. nemo quod auribus lenocinatur credat eximium:
sermo noster, nisi animae medetur, abiectus est. illum praeferte,
qui spiritali falce sentibus purgat interna. tunc pretiosum
diadema est, quando suasioni eius grex ecclesiasticus,
dum ad probitatem graditur, non repugnat. ille sine fuco monitorem..
torem et feriato ore diligit qui eius instituta sectatur. additur
quod inperitia nostra iustam sustinet de ipsa nouitate formidinem,
qui nuper de ouilibus ad custodiam praeparati adsuescimus
de uniuersorum fieri necessitate suspecti, et cui uix
fuit pro se fida cautio suscipit officium cuncta metuentis. [*] [*]
scimus quantum erit humilior famulantibus qui ad religiosum
uocater imperium. necesse est ut etiam extremae condicionis
personis obtemperet cui inminet sic iubere. ait enim doctor
gentium: omnibus omnia factus sum, ut omnes adquirerem.
modo diuinitatis operatio adsit muneri suo et
quem dignum apice tanto non inuenit efficiat.

PRECATIO MISSARVM.

Dignum et iustum est. uere dignum est, ut inter exordia
dignitatis tibi, principiorum domino, supplicemus, qui mundi
ipsius in nonam lucem prodeuntis infantiam quanto bonorum
tuorum secreto orditus es, tanta potentiae uirtute solidasti.
stabat in admiratione sui tenera orbis inchoatio et paene decoris
proprii concussa stupore titubabat, ante agnitionem
ordinis solam sortita de auctore substantiam, requirens quo
esset rotanda lux adtributa moderamine, qualem finem diei
tempus exciperet, si per adsiduos semper renasceretur occasus,
si nox mundum fuscis ambitura complexibus quasi rem originariam
perenniter non teneret. in hoc ambiguo, ut certis
famularentur per longum confusa temporibus, dei nostri extitit
lex uoluntas omnis dispensatio statutis praefixa limitibus
tantum potuit, quantum praestitit qui creauit. sic nos, pie
opifex, inter ?sacerdotalis tituli auspicia sole couersationis inradia:
per sudum de meritis nostris fulgeat dies officii: nulla
subreptione, nullis diaboli blandimentis pereat quod uocamur:
non liceat admisisse quod non decet: recti studium te [*] [*]

imperante transeat in naturam: adsit muniis nostris aequalis
operatio: conposita seruitute beatum crescat imperium nec
subiaceat moribus qui praeminet dignitate. per dominum nostrum
Iesum Christum.

ORATIO ANTE MISSAM.

Conlator bonorum deus, cui effectus in uoto est, qui de
medio populi Moysen in prophetae persona dedicasti. nam dum
queritur de in becillitate, te auctore conualuit: sumpsit meritum
pontificis, dum testes sui arbiter se uociferatur nil mereri,
cui apicem actione sublimem conciliauit humilitas da, parem
nostris exordiis gratiam, quia propensiorem deberi actibus
declaramus offensam. non sunt inusitata quae poscimus: benignitas
tua testimonio tenetur exempli. eo circa nos eris bonorum
largitione dementior, quo substantia nostra facta est de peccati
fasce procliuior. da, bone imperator, dignam tua electione
uirtutem, quia sub pio principe nulla militem decolorat abiectio.
per dominum nostrum Iesum Christum.