De Exhortatione Martyrii (pr-1)

Desiderasti, Fortunate carissime, ut quoniam pressurarum.
et persecutionum pondus incumbit et in fine adque in consummatione
mundi antichristi tempus infestum adpropinquare iam coepit,
ad praeparandas et corroborandas fratrum mentes de diuinis
scripturis hortamenta conponerem quibus milites Christi ad
spiritale et caeleste certamen animarem. obtemperandum fuit
desiderio tuo tam necessario, ut quantum sufficit mediocritas
nostra auxilio diuinae inspirationis instructa quasi arma ac munimenta
quaedam pugnaturis fratribus de praeceptis dominicis
promerentur. parum est enim quod Dei plebem classico nostrae
uocis erigimus, nisi credentium fidem et dicatam Deo deuotamque
uirtutem diuina lectione firmemus.

Quid autem potius aut maiae curae nostrae ac sollicitudini congruit
quam commissum nobis diuinitus populum et exercitum in
castris caelestibus constitutum aduersus diaboli tela et iacula
exhortationibus adsiduis praeparare? neque enim idoneus potest
esse miles ad bellum qui non exercitatus in campo prius fuerit,
aut qui agonisticam coronam quaerit adipisci in stadio coronabitur,
nisi usum et peritiam uirium ante meditetur. aduersarius
uetus est et hostis antiquus cum quo proelium gerimus. sex
milia annorum iam paene conplentur, ex quo hominem diabolus
inpugnat. omnia genera temptandi et artes adque insidias [*]

Ac ne in longum sermonem meum extenderem, frater carissime,
et audientem uel legentem stili latioris copia fatigarem,
conpendium feci, ut propositis titulis quos quis et nosse debeat
et tenere capitula dominica subnecterem et id quod proposueram
diuinae lectionis auctoritate solidarem, ut non tam tractatum
meum uidear tibi misisse quam materiam tractantibus praebuisse.
quae res in usum singulis proficit utilitate maiore. nam si confectam
et paratam iam uestem darem, uestis esset mea qua alius
uteretur et forsitan non pro habitudine staturae et corporis res
alteri facta minus congruens haberetur: nunc uero de agno per
quem redempti ac uiuificati sumus lanam ipsam et purpuram
misi, quam cum acceperis tunicam tibi pro uoluntate conficies
et plus ut in domestica tua adque in propria ueste laetaberis et
ceteris quoque, ut conficere et ipsi pro arbitrio suo possint, quod
misimus exhibebis, ut uetere illa nuditate contecta perferant
omnes indumenta Christi caelestis gratiae sanctificatione uestiti.

Nec non et illud consilium, frater carissime, utile et salubre
prospexi in exhortatione tam necessaria quae martyras faciat amputandas
esse uerborum nostrorum moras et tardidates adque
ambages sermonis humani subtrahendas, ponenda illa sola quae
Deus loquitur, quibus seruos suos ad martyrium Christus hortatur.
praecepta ipsa diuina uelut arma pugnantibus suggerenda
sunt. illa sint militaris tubae hortamenta, illa pugnantibus [*]

In exhortandis itaque ac parandis fratribus nostris et uirtutis
ac fidei firmitate ad praeconium dominicae confessionis adque ad
proelium persecutionis et passionis armandis primo in loco dicendum
est:

I. Idola deos non esse quae homo sibi faciat — neque enim
quae fiunt factore suo et fabricatore maiora sunt, aut
protegere et seruare quemquam possunt quae ipsa de
templis suis pereunt, nisi ab homine seruentur — sed
nec elementa colenda esse quae homini secundum dispositionem
et praeceptum Dei seruiunt.

II. Destructis idolis et elementorum ratione monstrata
ostendendum Deum solum colendum esse. \'

III. Tunc addendum quae comminatio Dei sit aduersus eos
qui idolis sacrificant. [*]

IIII. Praeterea docendum non facile ignoscere Deum idololatris.

V. Et quod sic idololatriae indignetur Deus, ut praeceperit
etiam eos interfici qui sacrificare et seruire idolis
suaserint.

VI. Subiungendum post haec quod redempti et uiuificati
Christi sanguine nihil Christo praeponere debeamus, quia
nec ille quicquam nobis praeposuerit et ille propter nos
mala bonis praetulerit, paupertatem diuitiis, seruitutem
dominationi, mortem inmortalitati, nos contra in passionibus
nostris paupertati saeculari paradisi diuitias et
delicias praeferamus, dominatum et regnum aeternum
temporariae seruituti, immortalitatem morti, Deum et
Christum diabolo et antichristo.

VII. Insinuandum quoque ne erepti de faucibus diaboli et
laqueis saeculi liberati, si in angustiis et pressuris esse
coeperint, regredi denuo ad saeculum uelint et perdant
quod euaserint.

VIII. Insistendum potius esse et perseuerandum in fide et uirtute
et caelestis ac spiritalis gratiae consummatione, ut
ad palmam et coronam possit perueniri.

VIIII. Ad hoc enim pressuras et persecutiones fieri ut probemur.

X. Nec timendas esse iniurias et poenas persecutionum,
quia maior est Dominus ad protegendum quam diabolus
ad inpugnandum.

XI. Ac ne expauescat quis et conturbetur ad pressuras et
persecutiones quas patimur in isto mundo, probandum
\'ante praedictum esse quod nos mundus odio habiturus
esset et quod persecutiones aduersum nos excitaret, ut [*]

XII. In nouissima parte ponendum quae spes et quae merces
maneat iustos et martyras post conflictationes huius temporis
et passiones.

XIII. Et quod plus accepturi simus in passionis remuneratione
quam quod hic sustinemus in ipsa passione.