De Statu Animae (1.4)

IIII. ABHINC DE STATV ANIMAE DISPVTAT.

Status nunc animae humanae, hoc est imaginis diuinae
uocatur in dubium. haec nempe est tertia illa quaestio, qua
iste necessarius meus discernendarum naturarum causas
ingressus spiritum uitae corpus esse pronuntiat adstruens se
super hoc praeiudicatae auctoritatis patrum scita proferre,
quos quidem non tam aliquid sibi perceptu mentis cognitum
definisse, quam quaedam opinatos fuisse commemorat. et quia
ipse, quantum loquitur, non tam probatae rationi aut intemerandae
auctoritati, sed humanae magis opinioni concessit, id
inpenso opere nititur, ut spreta auctoritate diuina, omissa
quoque ratione perspicua, clausis ut aiunt oculis sibimet
adsentiamur.
Quicumque de deo ueraciter ac pie sentiunt, nihil ab eo [*]

non creatum, quod creari oportuerit, consequenter intellegunt.
causa enim creandarum rerum bonitas creatoris est, qui creare
potens uniuersa quae uelit ut nihil bonitatis exercuisset, si
nihil creasset, ita semiplena benignitate usus esset, si semiplenum
aliquid condidisset. mirum autem uidetur subplemento
rerum defore aliquid, si rosae flosculus non exsisteret, et non
defore si incorporea substantia non esset creata. ne ergo non
minimum aliquid, sed uel potissimum deforet creaturae plenitudini,
debuit incorporea quoque substantia creari sed ad
creatoris forte referatur iniuriam, si incorporeum aliquid ac
sibi simile condidisse dicatur, quia simile deo nihil inuenitur
in corpore. sed ab ipso deo similitudo dei anima dicitur
humana, in corpore autem nulla esse potest similitudo diuina:
incorporeum ergo erit, quod deo sit simile, humanus uero
animus ad similitudinem dei factus est, incorporeus igitur
est animus humanus.