De Incarnatione Domini Contra Nestorum (1.2.5-1.3.1)

solitarium quippe hominem dominum nostrum
Iesum Christum natum esse blasphemans hoc, quod ad dei
postea honorem potestatemque peruenerit, humani meriti, non
diuinae asseruit fuisse naturae, ac per hoc eum deitatem ipsam
non ex proprietate unitae sibi diuinitatis semper habuisse, sed
postea pro praemio laboris passionisque meruisse, cum utique
dominum saluatoremque nostrum non deum natum, sed a deo
blasphemaret adsumptum, confinis scilicet huic haeresi quae
nunc extitit et quasi germana et consanguinea, quaeque tam
Hebionitis quam his recentibus consentanea tempore quidem
fuit inter utrosque media, sed utrisque tamen peruersitate coniuncta.
sint quamuis eius nonnulla alia his, quae iam diximus,
consimilia: sed longum est uniuersa memorare. neque enim
nunc ad dicendum commemorationem praeteritorum, sed confutationem
nouorum sumpsimus.

Illud sane unum praetereundum non arbitramur, quod
peculiare ac proprium supra dictae illius haereseos quae ex
Pelagiano errore descenderat fuit, quod dicentes quidam solitarium
hominem legum Christum sine ulla peccati contagione
uixisse eo progressi sunt, ut adsererent homines, si uelint, sine
peccato esse posse (consequens enim existimabant, ut, si homo
solitarius Iesus Christus sine peccato fuisset, omnes quoque
homines sine dei adiutorio esse possent, quidquid ille homo
solitarius sine consortio dei esse potuisset), ac sic nullam [*] [*]