Epistulae imperatorum pontificum aliorum (2.7-2.11)

qui cura uideret, quod
Arrius saeculi istius rege niteretur, exclamauit ex imo pectoris
dolore stans in loco sacrarii ad Christum uerum et sempiternum
regem et dominum omnium regum, ne illam labem
in ecclesia pateretur intrare. cuius oratio quam constans
fuerit, quam fidelis, hinc probatum est, quod idem Arrius,
antequam intraret ecclesiam. dedit poenas nouas et grauissimas
usque ad turpem interitum. nam cum pridie quam se
putauit sanctam ecclesiam imperatoris auxilio homo impius
intraturum, cum nihil languoris, nihil doloris in corpore pateretur
sed, quod grauius est, solo animi morbo insanabiliter
aegrotaret, humana consuetudine secessum petit atque illic
cum sedit, grauissimo repente dolore cruciatus omnia sua uiscera
et ipsum cor, quod erat thesaurum impietatis, effudit in
stercora atque ita (mirabile dictu!) internis omnibus euacuatis
attenuatus est uel ad momentum sicut luridati corporis tabe
resolutus est, ut per angustias foraminis et sedilis totus ipse
laberetur.

digna haec poena impio, digna haec mors turpis
pestifero haeretico atque de spiritu diaboli foetidissimis membris
digna haec sepultura: nouo enim exemplo et cruciari
debuit et perire, qui nouas aduersus unigenitum filium dei
commentatus fuerat impietates, dicens eum non uere de patre
natum et quia erat, quando non erat, et quia ex nihilo [*]

ut uero
intenta uestra prudentia animaduertat. quam uenerabilis fides
sit conscripta apud Nicaeam aduersus Arrium, cui et deus
non solum per auctoritatem scripturarum diuinarum sed etiam
per sacratissimam orationem sancti quoque Alexandri testimonium
dedit, et quam exsecrabilis est impia doctrina Arrii,
quam in ipso Arrio nouo genere supplicii sententia diuina
damnauit non expectans in illo diem iudicii, ut exemplo poenae
eius ceteri perterriti praecauerent.

quo utique exemplo
nec illud dubitandum est, etiam hos apud deum esse damnatos,
qui Arrii impiam doctrinam renouandam uel suscipiendam esse
crediderunt. quomodo enim eos perpetua poena disiungit, quos
impia doctrina non separat ? pares reos etiam uestris legibus
unus carcer includit atque una ferit sententia. sed et illud
ambigi non potest, hos esse uere catholicos, qui per exilia,
per genera suppliciorum, per atrocitatem mortis illam fidem
sine dolo uindicant, quae apud Nicaeam euangelica atque
apostolica ratione conscripta est. quam deus apertissime probauit
supplicio Arrii impugnantis eam.

quod si haec apud
uos uera sunt, quae apud scripturas diuinas uera roborantur,
aduertite, piissimi et religiosissimi imperatores, in quo rei
sint, qui sub his diuinis regulis et professionibus fidem suam
ac deuotionem Christo deo consecrauerunt nullum timorem
diuino timori praeponentes.