Sermo de Rusticiano subdiacono (4-5)

Uobis omnibus notum scio et tam bene scio, quia scio
uestrorum multis moras quas hic trahebat displicuisse. quotiens
uenerandus noster Ualerius me praesente cum uisceribus paternis
dixit ad eum: \'quid hic agis? cur stationem tuam deseris? cur presbytero
tuo non collaboras? cur Hipponem Mutigenae praefers cui
alligatus es?\' et cum responderet se ad solitudinem minime idoneum [*] [*]

clericatum, non monachatum iniisse, se nullos Mutigenae habere
cum quibus uersaretur, respondebat sanctus senex: ea II i gat u s
es uxori? noli quaerere solutionem. tua est ecclesia
Mutigensis, non nostra; ad eam nomen, non ad Hipponem dedisti.
nonne saeculo renuntiasti, nonne amicis, nonne sanguini?\' audiebat
dicentem, sed male audiebat qui dicenti non obsequebatur. quid
factum est? cum satis festinus haberetur indolisque ad scurrilitatem
procliuioris, inter nugas saeculi, inter conuiuia et compotationes
diurnas, saepe etiam nocturnas tandem defecit; exstinctus est
spiritus timoris domini, de luto in lutum prouoluitur. alternis
uicibus et alios inuitans et ab aliis inuitatus et conuiua et conuiuans,
cum aeri quod contraxerat soluendo non esset et a creditoribus
urgeretur et se cotidianis implicaret erroribus et plurimis
scandalum crearet, tandem a presbytero suo excommunicatus ad
Donatistae transfugit et ab eorum episcopo non tantum exceptus,
quod contra ius ecclesiarum est, non tantum rebaptizatus est,
quod impium est, sed etiam diaconus, quod maxime lugendum,
factus est.

Haec ego cum primum accepi, aberat uenerandus senex
noster Ualerius, sed commota uiscera dilationem minime passa
sunt. ingemui dolui, pro eo in conspectu domini mei effudi animam
meam. et quia mihi a multis relatum fuerat Macrobium
episcopum Donatistam ad quem confugerat uirum esse pacificum
non longe a regno dei et a concordia fratrum, qui si aliquos
rebaptizaret id inuitus faceret, hunc litteris conuenire statui et
quam obnixis precibus ad eum per amicos agere, ut in subdiacono
nostro baptismum Christi non exsufflaret nec iterum baptizaret,
quem in nomine dei et baptizatum et signatum fuisse non nesciret.
aegre litteras nostras admisit, sed tandem Maximi et Theodori
quibus illud negotii iniunxeramus precibus adactus est, ut eas
recitari sineret et ipse etiam legeret. quibus nihil aliud respondit
quam: non possum nisi ad me uenientes suscipere
et eisdem fidem quam postulauerint dare. cumque de
Primiani facto instarent, dixit non esse filii in patrem inquirere.
et quia per litteras quas ad Macrobium dedi rogabam, ut responderet
quae coram populo nostro legerentur, si uero recusaret,
me nostras recitaturum, cum primum abessent milites, hodie, fratres,
fidem meam libero. nullus adest qui possit turbas ciere, noui uos [*] [*]

omnes ad concordiam et ad alienos amplectendos promptiores esse
quam ut excitem. litteras ad Macrobium profero, ut actorum nihil
conscientiam uestram lateat, sed apud deum et homines innotescat
quam sincero corde, quam pacifico affectu inspirante domino rem
tractauerim. quodsi postea perit frater noster, in sua, non in nostra
conscientia peribit. ueniet dominus qui hos et me iudicabit; ueniet
certe frumentum asserturus, paleam dispersurus. aquas nostras
quas tantopere formidant ipse examinabit et coram omnibus manifestissime
iudicabit, an quas pollutae dixerint ipse quoque habeat.
certe uidebunt in quem pupugerunt. quid enim est aliud christianum
rebaptizare quam dominum iterum pungere? signum regis
accepit, crucem admisit, in morte Christi tinctus est. quid aliud
facis qui talem bis baptizas, qui regis signum exsufflas, qui crucem
expungis, quam mortem domini inanem et uacuam reddere
uniuersam salutis nostrae dispensationem ostentui habere?