De Sancta Virginitate (50-51)

Sed rursus, ne per occasionem huius sententiae quisquam
cum mortifera securitate peccaret seque trahendum
permitteret tamquam mox delendis facili confessione peccatis,
continuo subiecit: filioli mei, haec scripsi uobis, ut
non peccetis. et si quis peccauerit, aduocatum habemus
ad patrem Iesum Christum iustum; et ipse propitiator
est peccatorum nostrorum. nemo itaque a peccato
tamquam rediturus abscedat nec se huius modi quasi [*]

Sed non contendo cum eis, qui adserunt hominem posse
in hac uita sine ullo peccato uiuere, non contendo, non contradico.
fortassis enim ex nostra miseria magnos metimur, et
conparantes nosmet ipsos nobismet ipsis non intellegimus.
unum scio, quod isti magni, quales non sumus, quales nondum
experti sumus, quanto magni sunt, tanto humilant se in
omnibus, ut coram deo inueniant gratiam. quamlibet enim
magni sint, non est seruus maior domino suo uel discipulus
magistro suo. et utique ille est dominus, qui
dicit: omnia mihi tradita sunt a patre meo, et ille est
magister, qui dicit: uenite ad me omnes, qui laboratis,
et discite a me. et tamen quid discimus? quoniam mitis
sum, inquit, et humilis corde.