De Natura Boni (1)

Summum bonum. quo superius non est, deus est; ac
per hoc incommutabile bonum est; ideo uere aeternum et
uere inmortale. cetera omnia bona nonnisi ab illo sunt, sed
non de illo. de illo enim quod est, hoc quod ipse est; ab
illo autem quae facta sunt, non sunt quod ipse. ac per hoc
si solus ipse incommutabilis, omnia quae fecit, quia ex nihilo.
fecit, mutabilia sunt. tam enim omnipotens est, ut possit
M etiam de nihilo, id est ex eo, quod omnino non est, bona
facere, et magna et parua, et caelestia et terrena, et spiritalia
et corporalia. quia uero et iustus est, ei, quod de se genuit,
ea, quae de nihilo fecit, non aequauit. quia ergo bona omnia,
siue magna siue parua, per quoslibet rerum gradus non possunt
esse nisi a deo; omnis autem natura, in quantum natura
est, bonum est: omnis natura non potest esse nisi a summo
et uero deo, quia omnia etiam non summa bona, sed propinqua
summo bono et rursus omnia etiam nouissima bona,
quae longe sunt a summo bono, non possunt esse nisi ab
ipso summo bono. omnis ergo spiritus, etiam mutabilis, et
omne corpus a deo: haec est omnis facta natura. omnis
quippe natura aut spiritus aut corpus est. spiritus incommutabilis
deus est, spiritus mutabilis facta natura est, sed corpore
melior; corpus autem spiritus non est, nisi cum uentus,
quia nobis inuisibilis est, et tamen uis eius non parua sentitur,
alio quodam modo spiritus dicitur. [*]