De Gestis Pelagii (16-20)

Numquid hic poterant iudices uel debebant incognita
et incerta damnare, quando nemo contra aderat, qui ea quae
ad uiduam reprehensibilia scripta dicebantur Pelagium scripsisse
conuinceret? ubi profecto parum esset codicem ferre et
de scriptis eius haec legere, nisi et testes adhiberentur, si
illa scripta sua esse etiam cum recitarentur negaret. uerumtamen
in his quoque fecerunt iudices. quod facere potuerunt,
interrogantes Pelagium, utrum anathematizaret illos qui talia
sentiunt, qualia se negauit scripsisse siue dixisse. quos ubi
se tamquam stultos anathematizare respondit, quid amplius de
hac re iudices aduersariis absentibus quaerere debuerunt?

An et illud fortasse tractandum est utrum recte dictum
sit non tamquam haereticos, sed tamquam stultos anathematizandos
qui ita sentirent, quoniam dogma non esset? sed [*]

Nos sane cum hanc Pelagii defensionem in illa quam
prius accepimus chartula legeremus, aderant quidam sancti
fratres, qui se Pelagii libros exhortatorios uel consolatorios
ad quandam uiduam conscriptos, cuius nomen non esset
expressum, se habere dixerunt et admonuerunt requirendum,
utrum illic ista quae sua negauit essent forte conscripta,
quoniam hoc et ipsi se ignorare asserebant. tum uero cum [*] [*]

Illud sane quod Pelagius suum esse confessus est,
adhuc latebrosum est; sed puto quod in istorum gestorum\'
consequentibus partibus elucebit. ait enim: \'posse quidem
hominem esse sine peccato et dei mandata custodire, si uelit.
diximus; hanc enim possibilitatem deus illi dedit. non autem diximus quod inueniatur aliquis ab infantia usque ad senectam
qui numquam peccauerit, sed quoniam a peccatis conuersus
proprio labore et dei gratia possit esse sine peccato, nec
tamen per hoc in posterum inconuertibilis\'. in his uerbis quam
dicat dei gratiam prorsus latet; et iudices quidem catholici
nullam aliam intellegere potuerunt, nisi quam nobis plurimum
apostolica doctrina commendat. haec est enim, qua nos liberari [*]