De Genesi Ad Litteram (1.4)

An cum primum fiebat informitas materiae siue spiritalis
siue corporalis, non erat dicendum: dixit deus: fiat,
quia formam uerbi semper patri cohaerentis, quo sempiterne
dicit deus omnia, neque sono uocis neque cogitatione tempora
sonorum uoluente, sed coaeterna sibi luce a se genitae sapientiae
non imitatur inperfectio, cum dissimilis ab eo, quod
summe ac primitus est, informitate quadam tendit ad nihilum,
sed tunc imitatur uerbi formam semper atque incommutabiliter
patri cohaerentem, cum et ipsa pro sui generis conuersione
ad id, quod uere ac semper est, id est ad creatorem suae [*] [*]

substantiae, formam capit et fit perfecta creatura? ut in eo,
quod scriptura narrat: dixit deus: fiat, intellegamus dei
dictum incorporeum in natura uerbi eius coaeterni, reuocantis
ad se inperfectionem creaturae, ut non sit informis, sed formetur
secundum singula, quae per ordinem exequitur. in qua
conuersione et formatione quia pro suo modo imitatur deum
uerbum, hoc est dei filium semper patri cohaerentem plena
similitudine et essentia pari, qua ipse et pater unum sunt,
non autem imitatur hanc uerbi formam, si auersa a creatore
informis et inperfecta remaneat, propterea filii commemoratio
non ita fit, quia uerbum, sed tantum, quia principium est,
cum dicitur: in principio fecit deus caelum et terram;
exordium quippe creaturae insinuatur adhuc in informitate
inperfectienis . fit autem filii commemoratio, quod etiam uerbum
est, in eo, quod scriptum est: dixit deus: fiat, ut per
id, quod principium est, insinuet exordium creaturae existentis
ab illo adhuc inperfectae, per id autem, quod uerbum est,
insinuet perfectionem creaturae reuocatae ad eum, ut formaretur
inhaerendo creatori et pro suo genere imitando formam
sempiterne atque incommutabiliter inhaerentem patri, a quo
statim hoc est, quod ille.