De Consensu Evangelistarum (1.1-1.5)

Ac ne putaretur, quod adtinet ad percipiendum et praedicandum
euangelium, interesse aliquid, utrum illi adnuntient,
qui eundem dominum hic in carne apparentem discipulatu
famulante secuti sunt, an hi, qui ex illis fideliter conperta
crediderunt, diuina prouidentia procuratum est per spiritum
sanctum, ut quibusdam etiam ex illis, qui primos apostolos
sequebantur, non solum adnuntiandi, uerum etiam scribendi
euangelium tribueretur auctoritas. hi sunt Marcus et Lucas.
ceteri autem homines, qui de domini uel de apostolorum actibus
aliqua scribere conati uel ausi sunt, non tales suis
temporibus extiterunt, ut eis fidem haberet ecclesia adque in [*] [*]

Horum sane quattuor solus Mattheus Hebraeo scripsisse
perhibetur eloquio, ceteri Graeco. et quamuis singuli suum
quendam narrandi ordinem tenuisse uideantur, non tamen
unusquisque eorum uelut alterius praecedentis ignarus uoluisse
scribere repperitur uel ignorata praetermisisse, quae scripsisse
alius inuenitur, sed sicut unicuique inspiratum est non superfluam
cooperationem sui laboris adiunxit. nam Mattheus suscepisse
intellegitur incarnationem domini secundum stirpem
regiam et pleraque secundum hominum praesentem uitam
facta et dicta eius. Marcus eum subsecutus tamquam pedisequus
et breuiator eius uidetur. cum solo quippe Iohanne
nihil dixit, solus ipse perpauca, cum solo Luca pauciora, cum
Mattheo uero plurima et multa paene totidem adque ipsis
uerbis siue cum solo siue cum ceteris consonante. Lucas autem
circa sacerdotalem domini stirpem adque personam magis
occupatus apparet. nam et ad ipsum Dauid non regium stemma
secutus ascendit, sed per eos, qui reges non fuerunt, exit ad
Nathan filium Dauid, qui nec ipse rex fuit. non sicut Mattheus,
qui per Salomonem regem descendens ceteros etiam reges ex
ordine persecutus est seruans in eis, de quo postea loquemur,
mysticum numerum.