De Natura et Origine Animae (1.16-1.20)

Vnde etiam scit, utrum \'repetitio sententiae sit: qui
dat flatum populo super eam et spiritum
calcantibus eam\', ut de una re utrumque dictum intellegatur
et non animam uel spiritum quo natura uiuit humana,
sed spiritum sanctum significare uoluerit? si enim flatu non
posset significari spiritus sanctus, non dominus post resurrectionem
insufflasset discipulis et dixisset: accipite spiritum sanctum,
neque scriptum esset in Actibus apostolorum: factus
est subito de caelo sonus, quasiferretur flatus
uehemens, et uisae sunt illis linguae diuisae
sicut ignis, qui et insedit super unumquemque
eorum, et inpleti sunt omnes spiritu
sancto. quid si hoc propheta praenuntiauit dicens: quidat
flatum populo super eam et tamquam exponens quid
dixerit flatum repetiuit atque ait: et spiritum calcantibus
eam ? tunc enim euidentissime factum est, quando
inpleti sunt omnes spiritu sancto. aut si nondum dicendus est
populus centum uiginti homines, qui tunc in loco uno aderant,
certe quando simul quattuor uel quinque milia crediderunt et
baptizati acceperunt spiritum sanctum, quis dubitauerit simul
populum accepisse spiritum sanctum et multitudinem quae ambulabat
in terra, id est homines calcantes terram? nam ille
qui datur ad naturam hominis pertinens, siue ex propagine
detur siue nouus insuffletur — quorum nihil affirmandum esse
dico, donec alterutrum sine ulla dubitatione clarescat —, non
datur calcantibus terram, sed adhuc materno utero inclusis.
dedit ergo flatum populo super terram et spiritum calcantibus [*] [*]

Quod autem graecus dicit πνοἡν hoc latini uarie interpretati
sunt: aliquando \'flatum\', aliquando \'spiritum\', aliquando
\'inspirationem\'. nam hoc uerbum habent codices graeci in isto
prophetico testimonio, de quo nunc agimus. ubi dictum est:
qui dat flatum populo super eam, hoc est πνοἡν
ipsum uerbum est et ubi homo animatus est: et insufflauit
deus in faciem eius flatum uitae. sed ipsum uerbum
est et in psalmo, ubi canitur: omnis spiritus laudet
dominum; ipsum est et in libro Iob, ubi scriptum est:
aspiratio autem omnipotentis est, quae docet. [*] [*]

Sunt etiam, qui haec uerba prophetica sic intellegant.
ut quod ait : dedit flatum populos cam, id est
super terram, non nisi animam uelint accipi flatum; quod uero
adiunxit: et spiritum calcantibus eam, spiritum sanctum
significatum arbitrantur, illo scilicet ordine, quo et apostolus
dicit: non primum quod spiritale est, sed quod
animae, postea spiritale. nam ex hac prophetica
sententia etiam elegans ille sensus exsculpitur, quod ita dixerit
\'calcantibus eam\', ut uellet intellegi \'contemnentibus eam\'.
qui enim accipiunt spiritum sanctum, amore caelestium terrena
contemnunt. hae omnes sententiae non sunt contra fidem, siue
utrumque, id est et flatum et spiritum qui pertinet ad humanam
naturam. quisque intellegat siue utrumque dictum accipiat
de spiritu sancto siue flatum ad animam, spiritum uero ad
spiritum sanctum referat. sed si anima et spiritus hominis et
hic intellegendus est, sicut non dubitandum est quod eum deus
det, ita quaerendum est adhuc unde det, utrum ex propagine,
sicut ipse quidem dat, sed tamen ex propagine dat corporis
membra, an uero nouum neque propagatum singulis insufflando
distribuat; quod non ambigua, sicut iste facit, sed aliqua certissima
uolumus diuinorum eloquiorum auctoritate defendi.