De Natura et Origine Animae (1.11-1.15)

Vnde et latro ille non ante crucem domini sectator, sed
in cruce confessor, de quo nonnumquam praeiudicium captatur
siue temptatur contra baptismatis sacramentum, a Cypriano
sancto inter martyres computatur, qui suo sanguine baptizantur,
quod plerisque non baptizatis feruente persecutione prouenit.
tanto namque pondere appensum est tantumque ualuit apud
eum, qui haec nouit appendere, quod confessus est dominum
crucifixum, quantum si fuisset pro domino crucifixus. tunc enim
fides eius de ligno floruit, quando discipulorum marcuit, nisi,
cuius mortis terrore marcuerat, eius resurrectione reuiresceret.
illi enim desperauerunt de moriente, ille sperauit in commoriente;
refugerunt illi auctorem uitae, rogauit ille consortem poenae;
doluerunt illi tamquam hominis mortem, credidit ille regnaturum
esse post mortem; deseruerunt illi sponsorem salutis, honorauit
ille socium crucis. inuenta est in eo mensura martyris, qui
tunc in Christum credidit, quando defecerunt qui futuri erant
martyres. et hoc quidem oculis domini clarum fuit, qui non
baptizato tamquam niartj-rii sanguine abluto tantam felicitatem
statim contulit. sed etiam nostrum quis non consideret, quanta [*] [*]

Inueniat ergo, si potest, iste quid dicat, cum ab illo
quaeritur, quid meruerit anima sine ullo peccato uel originali uel
proprio sic ad subeundum alienum peccatum originale damnari,
ut non ab illo ualeat liberari, et uideat quid eligat c duobus,
utrum dicat etiam eas animas morientium paruulorum, quae
hinc sine lauacro regenerationis abscedunt et pro quibus nullum
sacrificium corporis dominici offertur, a nexu peccati originalis
absolui, cum apostolus doceat ex uno ire omnes in condemnationem,
quibus utique non subucnit gratia, ut per unum eruantur
in redemptionem, an dicat animas non habentes ullum
uel proprium uel originale peccatum et omni modo innocentes,
simplices, puras a iusto deo, cum eas ipse non liberandas carni
inserit peccatrici, aeterna damnatione puniri.