Arnobii adversus nationes Libri VII (1.1-1.5)

Quoniam comperi nonnullos, qui se plurimum sapere suis
persuasionibus credunt, insanire, bacchari et uelut quiddam
promptum ex oraculo dicere: postquam esse in mundo Christiana
gens coepit, terrarum orbem perisse, multiformibus malis
affectum esse genus humanum, ipsos etiam caelites derelictis
curis sollemnibus, quibus quondam solebant inuisere res nostras,
terrarum ab regionibus exterminatos: statui pro captu ac
mediocritate sermonis contraire inuidiae et calumniosas dissoluere
criminationes, ne aut illi sibi uideantur, popularia dum
uerba depromunt, magnum aliquid dicere aut si nos talibus
continuerimus ab litibus, obtinuisse se causam putent uictam
sui uitio non adsertorum silentio destitutam. neque enim negauerim
ualidissimam esse accusationem istam hostilibusque condignos
odiis nos esse, si apud nos esse constiterit causas, per
quas suis mundus aberrauit ab legibus, exterminati sunt dii
longe, examina tanta maerorum mortalium inportata sunt
saeculis.

inspiciamus igitur opinionis istius mentem et hoc
quod dicitur quale sit summotisque omnibus contentionum
studiis, quibus obscurari et contegi contemplatio rerum solet,
an sit istud quod dicitur uerum, momentorum parium examinatione
pendamus. efficietur enim profecto rationum consequentium
copulatu, ut non impii nos magis sed illi ipsi [*] [*]

cum igitur haec ita sint neque ulla inruperit nouitas, quae
tenorem perpetuum rerum dissociata continuatione diduxerit,
quid est istud, quod dicitur inuectam esse labem terris, postquam
religio Christiana intulit se mundo et ueritatis absconditae
sacramenta patefecit? sed pestilentias, inquiunt, et siccitates,
bella frugum inopiam locustas mures et grandines
resque alias noxias, quibus negotia incursantur humana, dii
nobis inportant iniuriis uestris atque offensionibus exasperati.
si in rebus perspicuis et nullam desiderantibus defensionem
non stoliditatis esset diutius inmorari, ostenderem profecto
replicatis prioribus saeculis, mala ista quae dicitis non esse
incognita, non repentinas et postquam gens nostra felicitate
donari

quando
est humanum genus aquarum diluuiis interemptum ? non ante
nos ? quando mundus incensus in fauillas et cineres dissolutus
est? non ante nos? quando urbes amplissimae marinis coopertae
sunt fluctibus? non ante nos? quando cum feris bella et
proelia cum leonibus gesta sunt? non ante nos? quando
pernicies populis uenenatis ab anguibus data est? non ante
nos? nam quod nobis obiectare consuestis bellorum frequentium
causas, uastationes urbium, Germanorum et Scythicas inruptiones,
cum pace hoc uestra et cum bona uenia dixerim, quale
sit istud quod dicitur calumniarum libidine non uidetis.

ut
ante milia annorum decem ab insula quae perhibetur Atlantica
Neptuni, sicut Plato demonstrat, magna erumperet uis
hominum et innumeras funditus deleret atque extingueret
nationes, nos fuimus causa? ut inter Assyrios et Bactrianos
Nino quondam Zoroastreque ductoribus non tantum