De Noe (6-10)

Nec. solum sanctus Noe abundauit filiorum generatione, sed[*]
etiam uniuersa se effudit eo quam maxime tempore generatio.
quod non otiosum uidetur. secuturo enim diluuio non debuit
aestimari defuisse gratiam fecunditatis illi generationi, quam
diluuia absorbuerunt, ut quod fuit humani generis abundantia
diuinae deputetur gratiae, quod diluuium secutum est nostris [*]
adscribatur iniquitatibus, qui peccatis nostris auertimus domini
misericordiam. sic et in posterioribus inuenies quod secuturam
Aegypti sterilitatem praecessit totidem annorum fecunditas.
principale est enim uirtutis inchoare a beneficiis et praeseminare
gratiam. unde et Dauid ait: misericordiam et iudicium
cantabo tibi, domine. praecedit beneficii gratia,
sequitur censura sobriae disciplinae. diuinum est igitur
quod praemittuntur bona, nostrum quod mutantur.

ipse hoc [*] [*] [*]

declarat deus dicens: non permanebit spiritus meus
in hominibus, quia carnes sunt. spiritus sanctus spiritus
sapientiae est, spiritus cognitionis. habet ergo sapientiam:,
habet et disciplinam, sicut et de Beseleel, qui sacrum tabernaculum
diuino oraculo iussus est facere, ait scriptura quia
repletus est spiritu prudentiae et disciplinae. hic ergo
spiritus datur hominibus, sed non permanet. qua ratione autem
non permaneat causa proditur quia caro sunt; carnis enim [*]
natura disciplinae repugnat, quia uoluptati optemperat. denique
de solo domino Iesu scriptum est: super quem uideris
spiritum descendentem de caelo et manentem
super eum, hic est qui baptizat spiritu sancto. in
eo enim manebat quem nulla corruptelae carnalis inpedimenta
reuocabant, quominus incorruptae et inpermixtae ordinem disciplinae
teneret cuius caro non uidit corruptionem.

[*] Per unum igitur dominum Iesum salus uentura nationibus [*]
declaratur, qui solus non potuit iustus esse, cum generatio
omnis erraret, nisi natus ex uirgine generationis obnoxiae
priuilegio minime teneretur. ecce inquit in iniquitatibus
conceptus sum, et in delictis peperit me mater
mea dicit is qui iustus prae ceteris putabatur. quem igitur a [*] [*] [*] [*]

iam iustum dixerim nisi horum liberum uinculorum, quem
naturae communis uincula non teneant? omnes sub peccato
ab Adam, in omnes regnabat mors. ueniat solus iustus in
conspectu dei, de quo iam non cum exceptione dicatur: non
peccauit in labiis suis, sed: peccatum non fecit.

. Gigantes autem erant in terra diebus illis. non [*]
poetarum more gigantas illos terrae filios uult uideri diuinae
scripturae conditor, sed ex angelis et mulieribus generatos
adserit quos hoc appellat uocabulo uolens eorum exprimere
magnitudinem corporis. et consideremus ne forte gigantum
similes sint homines cultu studentes carnis suae, animae
autem nullam curam habentes, sicut illi qui de terra secundum
poeticam orti fabulam mole corporis sui freti feruntur habuisse
contemptum superorum. an dispares aestimandi sunt qui, cum [*]
ex anima constent ac corpore, mentis uigorem, qua nihil habet
anima pretiosius, auersantur et se carnis huius imitatores
uelut maternae exhibent stoliditatis heredes? itaque in uanum
laborant caelum uotis usurpantes superbis et terrenis operibus
incubantes, qui electione inferioris et contemptu superioris
consortii tamquam uoluntariis obnoxii peccatis grauiore condemnantur
seueritate.

plerumque angelos filios dei scriptura [*]
uocat, quia ex nullo homine generantur animae. itaque uiros [*] [*]

fideles filios suos dicere deus non aspernatus est. sicut ergo
uiri probabilis uitae filii uocantur dei, ita quorum carnalia
sunt opera hos filios carnis dicimus scripturarum auctoritate.
dicit enim Iohannes euangelista quia quotquot Iesum dominum
receperunt, dedit iis potestatem filios dei
fieri qui credunt in nomen eius, qui non ex sanguinibus
neque ex uoluntate carnis neque ex uoluntate
uiri, sed ex deo nati sunt. ideo postea habes quia iratus [*]
est dominus, quoniam quamuis cogitaret, hoc est sciret quia
homo in terrae positus regione carnem portans sine peccato
esse non posset — terra enim uelut quidam temptationum
locus est caroque corruptelae inlecebra —, tamen cum haberent
mentem rationis capacem uirtutemque animae infusam
corpori, sine consideratione aliqua in lapsum ruerunt, ex quo
reuocare se nollent. neque enim deus cogitat sicut homines.
ut aliqua ei noua succedat sententia, neque irascitur quasi [*]
mutabilis, sed ideo haec leguntur, ut exprimatur peccatorum
nostrorum acerbitas, quae diuinitatis meruerit offensam, tamquam
eo usque culpa increuerit, ut etiam deus, qui naturaliter
non mouetur aut ira aut odio aut passione ulla, prouocatus
ad iracundiam uideretur.

Minitatus est praeterea quod deleret hominem. ab homine
inquit ad pecus et a reptilibus usque ad uolatilia
delebo. quid laeserant inrationabilia? sed quia propter [*] [*] [*] [*]

hominem illa facta erant, eo utique deleto propter quem facta
sunt consequens erat ut etiam illa delerentur, quia non erat
qui his uteretur. sensu autem altiore illud manifestatur quia
homo mens est, quae est rationis capax; homo enim definitur
animal uiuum mortale rationabile. principali igitur extincto
etiam sensus omnis pariter extinguitur, eo quod nihil reliqui
ad salutem supersit, cum salutis fundamentum uirtus defecerit.
ad condemnationem autem ceterorum et ad expressionem [*] pietatis
diuinae dicitur Noe apud deum inuenisse gratiam. simul
ostenditur quod hominem iustum non obumbret aliorum offensio,
quando ipse ad totius reseruatur generis seminarium, qui non
generationis nobilitate, sed iustitiae et perfectionis merito
laudatur. probati enim uiri genus uirtutum prosapia est, quia
sicut hominum genus homines ita animarum genus uirtutes
sunt. etenim familiae hominum splendore generis nobilitantur,[*]
animarum autem clarificatur gratia splendore uirtutis.