De Nabuthae (21-25)

uidi ego
pauperem duci, dum cogeretur soluere quod non habebat, [*]
trahi ad carcerem, quia uinum deeset ad mensam potentis,
deducere in auctionem filios suos, ut ad tempus poenam
differre posset. inuentum forte aliquem, qui in illa necessitate
subueniret. redit ad hospitium cum suis pauper direpta
spectans omnia, nihil sibi ad cibum relictum, ingemiscens
filiorum famem, dolens quod eos non potius ei qui posset
pascere uendidisset. redit ad consilium, uendendi sumit arbitrium.
conpugnabant tamen inopiae iniuria et paternae [*] pietatis
gratiae, fames urgebat ad pretium, natura ad officium.
commori filiis paratus quam a filiis separari saepe gradum
protulit, saepe reuocauit. uicit tamen necessitas, non uoluntas
et ipsa concessit pietas necessitati.

Consideremus nunc patriae mentis procellas exaesiuantis
quem de liberis prius traderet. \'quem* inquit \'uendam priorem?
scio enim quod non satis est unius pretium ad pastum [*] reliquorum.
hoc solum fecunditas diues ad aerumnam! quem
offeram? quem frumenti auctionator libenter aspiciet? [*] [*]

ferae ipsae cum
periculum inminere proli ac sibi sentiunt, solent eligere quos
liberent, non quos offerant. quomodo igitur discernam [*] affectum
naturae, quomodo obliuiscar, quomodo exuam patris mentem?
quomodo filii auctionem constituam, quo sermone paciscar
pretium, quibus tradam manibus in seruitutem filium,
quibus oculis adspiciam seruientem, quibus osculis discedenti
uale dicam, quibus factum excusem sermonibus? fili, ego te
pro meo cibo uendidi. funestior ergo iam pauperis mensa
quam diuitis. ille addicit alienos, ego meum uendo: ille necessitatem
inponit, ego adfero uoluntatem. ut sit excusabilior [*]
causa, adiciam: fili, pro fratribus tuis seruies, ut illis quaerantur
alimenta. et Ioseph a fratribus suis in seruitutem uenditus
postea et ipsos et patrem pauit. respondebit ille: sed
non eum uendidit pater, sed fleuit amissum, sed postea etiam. [*] [*]

haesi, fateor, [*]
uerum quid faciam? nullum uendam. sed dum unum considero,
omnes fame uidebo pereuntes. si unum tradam, quibus
oculis uidebo ceteros de mea inpietate suspectos, ne alios
quoque uendam? quo pudore regrediar domum, quomodo intrabo,
quo habitabo affectu, qui mihi abnegaui filium, quem
non morbus absumpsit, non mors abstulit? qua conscientia
considerabo mensam meam, quam sicut nouella oliuarum in
circuitu tot filii uestiebant?\'

Haec pauper te praesente deplorat, et tibi auaritia aurem [*]
obstruit nec mens tua facti miserabilis horrore mollitur. totus
populus ingemescit, et solus, diues, non flecteris nec audis
scripturam dicentem: perde pecuniam propter fratrem
et amicum, et non abscondas eam sub lapide in mortem.
et quia non audis, ideo exclamat Ecclesiastes dicens:
est languor malus, quem uidi sub sole, diuitias custodiri
in malum possidentis eas. sed fortasse redeas
domum, cum uxore conferas, illa te hortetur ut redimas uenundatum.
immo magis hortabitur, ut mundum muliebrem
conferas, unde potes uel paruo pauperem liberare. illa tibi
inponet sumptuum necessitatem, ut gemma bibat, in ostro [*] [*] [*]