De Iacob (1.1-1.5)

omnis itaque ...... ex aliis, non ex se originem
sumit ideoque secunda est. nam aut de naturalibus suscipitur
aut de utilibus. itaque aut naturalia temperat aut utilitatis [*]
adsertor est. denique non animi excidit concupiscentiam, sed
facit ne concupiscentiae seruiamus. quis enim tantus ut
corporalem motum possit auferre nisi solus ille qui potuit
de infructuosa ficulnea dicere, hoc est malitia Iudaeorum:
ecce anni tres sunt, ex quo ueni quaerens fructum in
ficulnea hac et non inuenio: succide ergo illam. cui
respondit seruus: remitte illam et hoc anno, usque
dum fodiam circa illam et mittam cophinum stercoris.
et si quidem fructum fecerit: sin autem, in futurum
succide illam. merito ad dominum rettulit, quia excidendae [*]
corporalis prolapsionis potestatem sibi ipse uindicare non
poterat, sed domino reseruabat. [*] [*]

Denique quem de hominibus meliorem et fortiorem adsumemus
quam sanctum Dauid, qui cupiditatem [sibi], qua concupiuerat
aquam de lacu Bethleem hostili interclusam exercitu,
sibi auferre non potuit, potuit mitigare? nam cum aliis utique
defuisse non inueniamus, id est tanto exercitus numero, cum [*]
utique multo minus regi deesse potuerit ex ceteris fontibus
aqua, inrationabilem quandam concupiscentiam passus desiderauit
eam, quae hostium erat circumfusione uallata, unde
sine maximo periculo non facile potuisset deferri. itaque ait:
quis mihi potum dabit de lacu, qui est in Bethleem
ad portam? et cum essent reperti tres uiri, qui hostium
castra praeciderent et deferrent aquam, quam summo desiderio
desiderasset, cognoscens quod periculo alieno aqua sibi eadem [*]
constitisset profudit illam domino, ne sanguinem illorum qui
eam detulerant bibere uideretur. quae res indicio est quod
concupiscentia quidem rationem praeueniat, sed ratio cupiditati
resistat. humanum itaque passus est Dauid, ut inrationabiliter
concupisceret, sed illud laudabile, quod inrationabilem concupiscentiam
rationabiliter parato fraudauit remedio. dum laudo
uiros, qui erubuerunt desiderium sui regis et maluerunt finem [*]
eius uerecundiae uel periculo propriae salutis adferre, plus [*] [*]

potest igitur mens sobria inpressiones refrenare
ac reprimere quamuis grauium passionum et feruorem omnem
cupiditatis flagrantissimae refrigerare, deriuare alio motus et [*]
rectae rationis tractatione despuere passiones. etenim cum
deus hominem constitueret et in eo mores sensusque plantaret,
tunc motibus eius regale inposuit mentis imperium, ut omnes
sensus motusque hominis eius uigore ac potestate regerentur.
adiuncxit ad gratiam creaturae, ut mentem ipsam diuinis
informaret praeceptis et sapientiae instrueret disciplinis, quibus
et cauenda nosceret et eligenda cognosceret. mens igitur
recta ratione tenens disciplinam sapientiae, ut diuina et[*]
humana cognoscat, eruditur in lege, per quam discit quas
sibi subicere debeat passiones.