De Interpellatione Iob et David (2.5-2.9)

Imitemur ergo hunc uirum, qui silentio suo redarguebat
conuiciantes. ostendebat enim uirtutem animi sui, quem
contumeliae non monerent, et conscientiae innocentiam manifestabat,
qui obiecta non recognosceret, sed quasi a se aliena
rideret. at uero nos quasi aliquid nobis obiciatur, dum purgare
uolumus. acerbamus: dum ulcisci cupimus, confitemur. [*]
cum dicat scriptura ut auertas dedecoris sermonem et
auferas uestimentum tuum; praeterit enim iniuriosus.
taceamus ergo, ut praetereat, ne uestimentum nostrum prouocatus
exurat; scriptum est enim: noli incendere carbones
peccatoris, ne forte exuraris in igne flammae
eius. propterea ergo sanctus tacet, etsi seruus proteruit;
etsi pauper conuiciatur, tacet iustus; etsi peccator opprobria
iacit, iustus ridet: etsi infirmus maledicit, iustus benedicit.
tacebat Dauid, cum Gera filius Semei malediceret, Iob ridebat.

[*]
Paulus benedicebat, sicut ipse ait: maledicimur et benedicimus.
magisterio quippe diuino processus humanae uirtutis [*] [*]

debebatur illi certamen tertium. amiserat omnia sua,
id est patrimonium cum filiis, patiebatur uulnera caro eius:
manebat ut temptationes uerborum uinceret. non mediocre
certamen. sermone deceptus est Adam, uerbo uictus Sampso; [*]
nihil enim sic penetrat animam sicut sermo fucatus, nihil
iterum sic mordet ut durior sermo. multi cum uicerint
adhibita tormenta, sermonum duritiam non sustinuerunt. [*] [*]

Quid autem pulcrius quam ridere, cum maledicitur nobis[*]
gaudere enim debemus, si aliena dicantur. primum quia uolens
inimicus aliquid aduersum nos dicere, quo crimen adfigeret,
non inuenit quod uerum est, sed falsa pro ueris conposuit.
deinde quia dixit ipse dominus in euangelio de huiusmodi
criminatione,, quae innocentibus falso inrogaretur propter
iustitiam: gaudete et exultate, quoniam merces uestra
multa est in caelo. tacere ergo debet qui recognoscit
obiectum, ne uulnus exasperet et scindatur cicatrix, tacere et [*]
qui non recognoscit; audit enim alterius, non suum crimen.
quod si referat, suum facit: si taceat. retorquet et conuiciantem
uulnerat. tacere debet etiam ille qui de memorata
mercede praesumit; non enim patitur praeiudicium, cui non
est iudicium. et si fuerit praeiudicium in saeculo, non erit
in iudicio dei. denique ut cognoscas quia non praeiudicat
contumelia bonae conscientiae, audi sanctum Iob dicentem.
locupletiorem utique testem quam si imperio orbis Romani [*]
potitus esset: nunc ommutescam et derelinquam: si
nunc mihi praeiudicium est, tunc a facie tua non
abscondar.