De Interpellatione Iob et David (1.31-2.4)

Nemo potuit nosse sapientiam, quia nemo nouit filium
nisi pater et nemo nouit patrem nisi filius et cui [*]
uoluerit filius reuelare. ipse ergo reuelauit Iohanni, cum [*] [*]

quo esset sapientia, et ideo dixit ille non quod suum erat, [*]
sed quod sapientia infudit ei: in principio erat uerbum
et uerbum erat aput deum. nescit sapientiam interitus,
nescit malitia. interitus enim eam tenere non potuit, quae
dixit: ubi est, mors, uictoria tua? ubi est, mors,
aculeus tuus? nescit eam malitia, quia dixit: quaerent
me mali et non inuenient. possunt dicere: audiuimus
gloriam eius. solus est deus, qui nouit eam. quia deus
inquit bene constituit uiam eius, ipse nouit locum
eius. quod sit receptaculum sapientiae audi discipulum eius
dicentem: unigenitus filius, qui est in sinu patris, [*]
ipse enarrauit. agnouit enim patrem filius, quia ipse ait:
sicut agnoscit me pater, et ego agnosco patrem. aequa
mensura est cognitionis, ubi unitas potestatis est. pater ergo,
qui omnia nouit, uentorum libram, aquarum mensuram, ipse
uidit sapientiam et enarrauit eam per prophetas suos, quia
pater enarrauit sapientiam et inuestigauit eam, sicut et filius
patrem enarrauit, quem nihil praeterit, et dixit:s o homo, quid uis
profunda scire sapientiae, quae supra uos sunt? timere deum [*]
sapientia est, abstinere autem a malis disciplina est. [*] [*]

Superior nobis disputatio fuit de interpellatione sanctorum, [*]
quod fragilis et inbecilla condicio humana, quae nusquam sui [*]
habeat firmitatem nisi in protectione caelesti: hodie nobis ea
sumenda est, quod uulgus hominum, plerique etiam prudentium
ualde mouentur, cum uident iniustos affluere rebus
secundis, iustos autem frequenter adflictari in hoc saeculo. et
uere lubricus hic locus, in quo etiam sancti uix potuerunt
uerae opinionis tenere uestigium. denique turbatus est et
ipse Dauid, qui in superioribus dixerat: occulta sapientiae
tuae manifestasti mihi. uerum tamen confirmauit se ipse [*]
postea et perfectae rationis uiam innestig-auit. lob quoque
sanctus cum tribus illis ueteribus amicis, qui ad consolandum
uenerant, de ea opinione in sermone luctatus est. utriusque
igitur disputationes in medium proferamus. digni sunt enim,
qui nobis magisterium uiuendi adferant, quandoquidem in
aduersis positi plus deo placere meruerunt. audiamus igitur
utrumque suo ordine.

increpuerant uehementer sanctum Iob
Eliphas Themanorum rex et Baldad Saucheorum tyrannus et [*]
Sophar Minaeorum rex, eo quod propter peccata sua tantum
supplicii sustineret. infirmo etenim ingenio non aduertebant
quod dominus eum temptandum dedisset, ut athleta Christi
temptationibus eruditus maiore ad coronam gloria perueniret. [*] [*]

non uidentes itaque tantum sapientiae sacramentum angusti
cordis timore, ne uiderentur iniustitiae deum arguere, qui
poenis adfici innoxium perpeteretur, in sanctum Iob poenarum [*]
menta retorquebant dicentes quia omnis uita impii in
sollicitudine et diuitiae iniuste congregatae euomentur;
omnia quae patiatur homo grauia in terra propter
peccata sua eum perpeti, qui etiamsi in rebus prosperis sit,
perpetuari ei secunda non posse et tamquam somnium cito
euanescere, ut non inueniatur locus eius; laetitiam autem .
impiorum esse grauiorem ruinam, ideoque etiam sanctum
Iob a prosperis in aduersa mutatum et delictorum suorum
pretio ex summis in ultima corruisse: labi eum qui se adsereret [*]
innocentem, cum portio impii huiusmodi sit, ut superueniens
in eum a domino indignatio ningat ei dolores et interitus
domum eius inuoluat.

Audiebat haec sanctus Iob et quasi athleta fortis, in stercore [*]
sedens, in tantis uibicibus et saeui doloribus uulneris, totum
corpus diris perfusus ulceribus mysteria loquebatur nec
anquirendis propriae remediis aegritudinis, sed sacris uacabat
sermonibus. fortiores itaque sermones aegri hominis quam
illorum qui non aegrotabant. illi enim loquebantur iniustitias,
sed non secundum scientiam: praedicabant diuina iudicia,
poenas reorum, praemia sanctorum, sed reum a iusto discernere
nesciebant. denique quem dominus deus iustum [*] [*]
pronuntiauit, eum condemnabant iniustitiae, arcessebant iniquitatis. [*]
ignorabant ergo quid cuique conueniret. at uir sanctus lob
discernebat spiritu quomodo cuique eum oporteret loqui;
fortior ergo quam illi qui sani et incolumes uiderentur. et
quid dico fortiorem inuentum ceteris? fortior [erat aeger
quam cum sanus esset] se ipso iuuentus est; fortior enim
erat aeger Iob quam sanus fuerat, secundum quod scriptum
est quia uirtus in infirmitatibus consummatur. ergo et
lob cum infirmaretur, tunc ualidior erat. non enim aegrotabat
animo, etsi doleret corpore, quia non erat in carne anima eius, [*]
cuius passionibus non adhaerebat, sed in spiritu, cuius uirtute
se texerat.

ideo ergo non carnis gemitus et corporis infirmitates,
sed uoces spiritus loquebatur, quibus urgeret, non quibus
cederet. et primo quidem lenius, ut illis pudorem incuteret,
quia urguebant iustum iniuste dicentes quod minora peccatis
suis supplicia sustineret, et non erubescebant ipsi peccatores
accusare falsis innocentem. \'esto\' inquit \'ego errauerim et aput [*]
me deuius ille inhabitet, qui mentibus hominum offundit
errores, ut loquar sermones quos non oportet, sicut uos
dicitis, et errent uerba mea nec oportune meus sermo promatur:
cur uos in me insilitis et conuiciamini non considerantes quia
a domino mihi uenit ista temptatio, qui me uallo quodam
perturbationum arbitratus est saepiendum. exerceor aduersis, [*] [*]

circumuallatus undique laboribus et periculis: et insultatis
adhuc uolentes opprimere quem deberetis iuuare. ecce rideo [*]
in opprobriis et non loquar nec respondebo conuiciis uestris.
non enim uos estis qui iudicatis, sed qui iudicat me dominus
est, et ipsius tamen iudicii nondum tempus aduenit. quid
opus est clamare ante iudicium ? bonum est tacere dum [*]
expectatur qui iudicat, bonum est conuicium conuicio non
referre, ne et nos inter detrahentes adnumeremur.\'