De Cain et Abel (1.6-1.10)

denique de
Isaac non perfunctorie scriptum putatur quod relinquens
corporis istius speciem, quae animae suae adtexebatur,[*]
adpositus sit ad genus suum, eo quod patris sui moribus
adhaeserit. pulchre autem ad genus ait, non ad populum sicut
alibi. nam legimus aliis locis adpositos fuisse ad populum
suum, sed isti non tam praestantes; praestantior autem qui
paucorum similis fuerit et non plurimorum — plures in
populo suo quam in genere — et praestantius ducitur paucorum
similem esse quam plurimorum. qui ergo dei erat generatus
promissione, qui ad sacrificium probandae pietatis electus,\' qui [*]
unius uxoris, hoc est solius sapientiae societate contentus
superni illius generis, quod est unum sibique semper conueniens,
non plebeiae uilitatis imitator adstruendus fuit
scripturae diuinae testimonio. etenim ubi labor doctrina meditatio,
illic cum pluribus commune collegium et quoddam
populare consortium est. audiendo enim plerique proficiunt,
quos nominauit populum. ubi autem non humana traditione,
sed ingeniosa collectione sine usu laboris disciplina percipitur,
illic sublimis generis incorrupta sinceritas est. et ideo Isaac [*]
tamquam dei munus ad genus suum magis quam ad populum
adpositus legitur, ut diuinorum potius quam humanorum imitatorem
fuisse sedulum recognoscas. [*] [*]

Beata et illa mens, quae species et ipsum genus supergrediens
meretur audire quod dictum est ad Moysen, cum
separaretur a populo: tu autem sta mecum. nam sicut in
Isaac dominicae incarnationis typus humanae generationis
supergressus consuetudinem uicit priores ita, ut in eo [*]
non uulgaris popularisque gratia, sed specialis praerogatiua
praecelleret, sicut lectio docet: Abrahae enim dictae
sunt repromissiones et semini eius. non dicit et
seminibus tamquam in multis, sed sicut uni, hoc
est semini tuo, quod est Christus, ita etiam in Moyse
uenturi doctoris figura, qui legem doceret, euangelium praedicaret,
inpleret testamentum uetus, nouum conderet, caeleste
populis alimentum daret, humanae dignitatem condicionis excessit
eo usque, ut dei donaretur nomine, sicut habemus [*]
scriptum dicente domino: posui te in deum Pharao.
etenim uictor passionum omnium nec ullis saeculi captus
inlecebris, qui omnem istam secundum corpus habitationem
caelestis puritate conuersationis obduxerat, mentem regens,
carnem subiciens et regia quadam auctoritate castigans, nomine
dei uocatus est, ad cuius similitudinem se perfectae uirtutis
ubertate formauerat.

et ideo non legimus de eo sicut de ceteris
quia deficiens mortuus est, sed per uerbum dei [*] mortuus
est; deus enim neque defectionem aut diminutionem
patitur neque adiectionem capit. unde et addidit scriptura
quia nemo scit sepulturam eius usque in hodiernum [*] [*]

bene
autem inter dominum et seruum seruatur distantia, ut praerogatiuam
domini intellegas, serui gratiam. de Moyse legitur
quia sepulturam eius nemo scit, de Christo autem quia
sepultura eius de terra sublata est, quia ille secundum mysterium
legis expectabat redemptionem, ut resurgeret, hic
secundum euangelii donum redemptionem non expectabat, sed [*]
donabat. et ideo sepultura eius non ignorata est, sed eleuata,
quam diutius creatura tenere non potuit, quia per ipsum
omnis creatura properauit a corruptionis seruitiis eleuari.
nemo ergo scit sepulturam Moysi, quia uitam eius omnes [*] [*]