De Cain et Abel (1.1-1.5)

Adam autem cognouit Euam mulierem
suam, quae concepit et peperit Cain et dixit: adquisiui
hominem per deum. quae adquirimus ex quo et a [*]
quo et per quid adquiramus considerari solet, ex quo tamquam
ex materia, a quo quis auctor, per quid tamquam per
aliquod instrumentum. numquid hic sic dicit: adquisiui
hominem per deum, ut deum intellegas instrumentum?
non utique, sed ut intellegas auctorem et operatorem deum.
unde deo magis detulit, quia dixit: adquisiui hominem
per deum, ut et nos, cum aliquid adquirimus, uel omnes
euentus secundos deo magis deferre quam nobis adrogare [*] debemus
et adiecit parere Abel.

cum adicitur aliquid, quod
prius erat tollitur. idque colligitur ex arithmeticae portionibus
aut animae cogitationibus; addito enim numero fit alius [*] [*] [*]

Duae itaque sectae sunt sub duorum fratrum nomine conpugnantes
inuicem et contrariae sibi, una quae totum menti
suae deputat tamquam principali et quasi cuidam cogitationis[*]
et sensus et motus omnis auctori, hoc est quae omnes inuentiones
humano adscribit ingenio, altera quae tamquam operatori
et creatori omnium deo defert et eius tamquam parentis
atque rectoris subdit omnia gubernaculo. illa prior Cain significatur,
haec posterior Abel dicitur. has duas sectas anima
una parturit et ideo germanae habentur, quod uno fundantur
utero, sed contrariae sunt, quia oportet eas, cum quodam [*]
animae partu editae fuerint, diuidi ac separari; conpugnantibus
enim hospitium esse unum perpetuo non potest. denique
Rebecca, cum duas naturas humani ingenii parturiret, unam
mali alteram boni, easque exilire intra uterum sentiret suum
— Esau enim typus erat malitiae, Iacob figuram bonitatis
gerebat —, mirata quid illud esset quod discordiam quandam
concepti cerneret fetus, consuluit deum, ut passionem proderet,
medellam daret. itaque precanti est responsum editum: duae [*] [*] [*]