Antoninus Heliogobalus (6-10)

Vendidit et honores et dignitates et potestates tam per se quam per omnes servos ac libidinum ministros. in senatum legit sine discrimine aetatis, census, generis pecuniae merito, militaribus etiam praepositum et tribunatibus et legationibus et ducatibus venditis, etiam procurationibus et Palatinis officiis. aurigas Protogenen et Cordium primo in certamine curuli socios, post in omni vita et actu participes habuit. multos, quorum corpora placuerant, de scaena et Circo et arena in aulam traduxit. Hieroclem vero sic amavit ut eidem inguina oscularetur, quod dictum etiam inverecundum est, Floralia sacra se adserens celebrare. In virginem Vestalem incestum admisit. sacra populi Romani sublatis penetralibus profanavit. ignem perpetuum exstinguere voluit, nec Romanas tantum exstinguere voluit religiones, sed per orbem terrae, unum studens, ut Heliogabalus deus ubique coleretur, et in penum Vestae, quod solae virgines solique pontifices adeunt, inrupit, pollutus ipse omni contagione morum cum iis qui se polluerant. et penetrale sacrum est auferre conatus cumque seriam quasi veram rapuisset, quam ei virgo [*] maxima falsam monstraverat, atque in ea nihil repperisset, adplosam fregit, nec tamen quicquam religioni dempsit, quia plures similes factae dicuntur esse, ne quis veram umquam possit auferre, haec cum ita essent, signum tamen quod Palladium esse credebat abstulit et auro tinctum [*] in sui dei templo locavit.

Matris etiam deum sacra accepit et tauroboliatus est, ut typum eriperet et alia sacra quae penitus habentur condita, iactavit autem caput inter praecisos fanaticos et genitalia sibi devinxit et omnia fecit quae Galli facere solent, ablatumque sanctum in penetrale dei sui transtulit. Salambonem etiam [*] [*] omni planctu et iactation e Syriaci cultus exhibuit, omen sibi faciens inminentis exitii, omnes sane deos sui dei ministros esse aiebat, cum alios eius cubicularios appellaret, alios servos, alios diversarum rerum ministros. lapides qui divi dicuntur ex proprio templo, simulacrum [*] Dianae Laodiceae ex adyto suo, in quo id Orestes posuerat, adferre voluit. Et Orestem quidem ferunt non unum simulacrum Dianae nec uno in loco posuisse sed multa in multis. posteaquam se apud Tria Flumina circa Hebrum ex responso purificavit, etiam Orestam condidit civitatem, quam saepe cruentari hominum sanguine necesse est. et Orestam quidem urbem Hadrianus suo nomini vindicari iussit eo tempore, quo furore coeperat laborare, ex responso, cum ei dictum esset ut in furiosi alicuius domum vel nomen inreperet. nam ex eo emollitam insaniam ferunt, per quam multos senatores occidi iusserat, quibus servatis Antoninus Pii nomen meruit, quod eos post ad senatum adduxit quos omnes iussu principis interfectos credebant.

Cecidit et humanas hostias, lectis ad hoc [*] pueris nobilibus et decoris per omnem Italiam patrimis et matrimis, credo ut maior esset utrique parenti dolor, omne denique magorum genus aderat illi operabaturque cottidie, hortante illo et gratias dis agente, quod amicos eorum invenisset, cum inspiceret exta puer ilia et excruciaret hostias ad ritum gentilem suum. Cum consulatum inisset, in populum non nummos vel argenteos vel aureos vel [*] bellaria vel minuta animalia, sed boves opimos [*] et camelos et asinos et servos populo diripiendos abiecit, imperatorium id esse dictitans. Insecutus est famam Macrini crudeliter, sed multo magis Diadumeni, quod Antoninus dictus est, Pseudo- Antoninum [*] eum appellans, simul quod ex luxurio- sissimo exstitisse vir fortissimus, optimus, gravissimus, severissimus diceretur. coegit denique scriptores nonnullos nefanda, immo potius impatibilia [*] de eiusdem luxuria dictu [*] disputare, ut in vita [*] eius. Lavacrum publicum in aedibus aulicis fecit, simul et Plautini populo exhibuit, ut ex eo condiciones bene vasatorum hominum colligeret. idque diligenter [*] [*] [*] [*] [*] [*] curatum est, ut ex tota penitus urbe atque ex nauticis onobeli [*] quaererentur. sic eos appellabant qui virili- ores videbantur.

Cum Marcomannis bellum inferre vellet, quod Antoninus pulcherrime profligarat, dictum est a quibusdam per Chaldaeos et magos Antoninum Marcum id egisse, ut Marcomanni populo Romano semper de- voti essent atque amici, idque factum [*] carminibus et consecratione. [*] et cum quaereret quae illa esset vel ubi esset, suppressum est. constabat enim illum ob hoc consecrationem quaerere, ut eam dissiparet spe belli concitandi, et idcirco maxime quod audierat responsum fuisse ab Antonino bellum Marcomannicum finiendum, cum hic Varius et Heliogabalus et ludibrium publicum diceretur, nomen autem Antonini pollueret, in quod invaserat, prodebatur autem per eos maxime, qui dolebant sibi homines ad exercendas libidines bene vasatos et maioris peculii opponi. unde etiam de nece eius cogitari coepit, et haec quidem domi.

Sed milites pestem illam imperatoris velari nomine pati nequierunt ac primum inter sese deinde per coronas iecere sermones, in Alexandrum omnes inclinantes, qui iam Caesar erat a senatu eo tempore [*] [*] [*] quo Macrinus interemptus est appellatus, consobrinus [*] huius Antonini, nam Varia una iis erat avia, unde Heliogabalus Varius dicebatur. Zoticus sub eo tantum valuit ut ab omnibus officiorum principibus sic haberetur quasi domini maritus. erat praeterea idem Zoticus qui hoc familiaritatis genere abutens omnia Heliogabali dicta et facta venderet fumis, quam maxime divitias enormes parans, [*] cum aliis minaretur, aliis polliceretur. omnes falleret egrediensque ab illo singulos adiret dicens, de te hoc locutus sum, de te hoc audivi, de te hoc futurum est. ut sunt homines huiusmodi, qui, si admissi fuerint ad nimiam familiaritatem principum, famam non solum malorum sed et bonorum principum vendunt et qui stultitia vel innocentia imperatorum, qui hoc non perspiciunt, infami rumigeratione pascuntur, nupsit et coit, ita ut [*] et pronubam haberet clamaretque Concide Magire, et eo quidem tempore quo Zoticus aegrotabat, quaerebat deinde a philosophis et gravissimis viris, an et ipsi in adulescentia perpessi essent quae ipse pateretur, et [*] quidem im- [*] [*] [*] [*] pudentissime; neque enim umquam verbis pepercit infamibus, cum et digitis impudicitiam ostentaret, nec ullus in conventu et audiente populo esset pudor.