Philippicae (1.11-1.15)

quoniam utriusque consili causam, patres conscripti, probatam vobis esse confido[*], prius quam de re publica dicere[*] incipio, pauca querar de hesterna M. Antoni[*] iniuria: cui sum amicus, idque me non nullo eius officio debere esse prae me semper tuli.

de supplicationibus referebatur, quo in genere senatores deesse non solent. coguntur enim non pignoribus, sed eorum de quorum[*] honore agitur gratia; quod idem fit, cum de triumpho refertur. ita sine cura consules sunt ut paene liberum sit senatori non adesse. qui cum mihi mos notus esset cumque e via languerem et mihimet displicerem, misi pro amicitia qui hoc ei diceret[*]. at ille vobis audientibus cum fabris se[*] domum meam venturum esse dixit. nimis iracunde hoc quidem et valde intemperanter. cuius enim malefici tanta[*] ista poena est ut dicere in hoc ordine auderet se publicis operis disturbaturum publice ex senatus sententia aedificatam domum? quis autem umquam tanto damno senatorem coegit? aut quid est ultra pignus aut multam? quod si scisset quam sententiam dicturus essem, remisisset aliquid profecto de severitate cogendi.

an me censetis, patres conscripti, quod vos inviti secuti estis, decreturum fuisse, ut parentalia cum supplicationibus miscerentur, ut inexpiabiles religiones in rem publicam inducerentur, ut decernerentur supplicationes mortuo[*]? nihil dico cui[*]. fuerit ille L. Brutus[*] qui et ipse dominatu regio rem publicam liberavit et ad similem virtutem et simile factum stirpem iam prope in[*] quingentesimum annum propagavit: adduci tamen non possem ut quemquam mortuum coniungerem cum deorum[*] immortalium religione; ut, cuius sepulcrum usquam[*] exstet ubi parentetur, ei publice supplicetur. ego vero eam sententiam dixissem[*] ut me adversus populum Romanum, si qui[*] accidisset gravior rei publicae casus, si bellum, si morbus, si fames, facile possem defendere; quae partim iam sunt, partim timeo ne impendeant. sed hoc ignoscant di immortales velim et populo Romano qui id non probat, et huic ordini qui decrevit invitus.

quid? de reliquis rei publicae malis licetne dicere? mihi vero[*] licet et semper licebit dignitatem tueri, mortem contemnere. potestas modo veniendi in hunc locum sit: dicendi periculum non recuso. atque utinam, patres conscripti, Kalendis Sextilibus adesse potuissem! non quo profici potuerit aliquid, sed ne unus modo consularis, quod tum accidit[*], dignus illo honore, dignus re publica inveniretur. qua quidem ex re magnum accipio dolorem, homines amplissimis populi Romani beneficiis usos L. Pisonem ducem optimae sententiae non secutos. idcircone nos populus Romanus consules fecit ut in altissimo[*] gradu dignitatis locati rem publicam pro nihilo haberemus? non modo voce nemo L. Pisoni[*] consulari[*] sed ne voltu quidem adsensus est.

quae, malum, est ista voluntaria servitus? fuerit quaedam necessaria; neque ego hoc ab omnibus eis desidero qui sententiam consulari loco dicunt. Alia causa est eorum quorum silentio ignosco; alia eorum, quorum vocem requiro. quos quidem doleo in suspicionem populo Romano venire non metu[*], quod ipsum esset turpe, sed alium alia de causa deesse dignitati suae.