In L. Catilinam (1.3-1.4)

an vero vir amplissimus, P. Scipio, pontifex maximus, Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae privatus interfecit: Catilinam[*] orbem terrae caede atque incendiis vastare cupientem nos consules perferemus[*]? nam illa nimis antiqua praetereo, quod[*] Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit. fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus ut viri fortes acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem coercerent. habemus [*] senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave[*], non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis: nos, nos, dico aperte, consules desumus.

decrevit quondam senatus uti[*] Opimius consul videret ne quid res publica detrimenti caperet: nox nulla intercessit: interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones Gracchus, clarissimo patre, avo[*], maioribus[*], occisus est cum liberis Fulvius consularis. simili senatus consulto Mario et Valerio consulibus est permissa res publica: num unum diem postea Saturninum tribunum plebis et Servilium praetorem mors ac rei publicae poena remorata est? at vero[*] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem horum auctoritatis. habemus enim eius[*] modi senatus consultum, verum[*] inclusum in tabulis, tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto confestim te interfectum esse[*], Catilina, convenit. vivis, et vivis non ad deponendam, sed ad confirmandam audaciam. cupio, patres conscripti, me esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis non[*] dissolutum videri, sed iam[*] me ipse inertiae nequitiaeque condemno.