De Imperio Cn. Pompei Ad Quirites (1-5)

ita neque hic locus vacuus fuit umquam[*] ab eis qui vestram causam defenderent et meus labor in privatorum periculis caste integreque versatus ex[*] vestro iudicio fructum est amplissimum consecutus. nam cum propter dilationem comitiorum ter praetor primus centuriis cunctis renuntiatus sum, facile intellexi, Quirites, et quid de me iudicaretis[*] et quid aliis[*] praescriberetis. nunc cum et auctoritatis in me tantum sit quantum vos honoribus mandandis esse voluistis, et ad agendum facultatis tantum quantum homini vigilanti ex forensi usu prope cotidiana dicendi exercitatio potuit adferre, certe et, si quid auctoritatis in me est, apud eos utar qui eam mihi dederunt[*] et, si quid in[*] dicendo consequi possum, eis ostendam potissimum qui ei quoque rei fructum suo iudicio tribuendum esse duxerunt[*].

atque illud in primis mihi[*] laetandum iure esse video quod in hac insolita mihi ex hoc[*] loco ratione dicendi causa talis oblata est in qua oratio deesse nemini possit[*]. dicendum est enim de Cn. Pompei singulari eximiaque virtute; huius autem orationis difficilius est exitum quam principium invenire[*]. ita mihi non tam copia quam modus in dicendo quaerendus est.

Bithyniae quae nunc vestra provincia est vicos exustos esse compluris, regnum Ariobarzanis quod finitimum est vestris vectigalibus totum esse in hostium potestate; L.(ucium) Lucullum[*] magnis rebus gestis ab eo bello discedere; huic qui successerit, non satis esse paratum ad tantum bellum administrandum; unum ab omnibus sociis et civibus ad id bellum imperatorem deposci atque expeti, eundem hunc unum ab hostibus metui, praeterea neminem.