Alexias (praef.4)

ctus id exsequi non poterat, tum quia a nobis prohibebatur, ne vulnus narrando renovaret.

Mihi vero, cuni in narratione huc progressa sum, caligine ubducitur animus et lacrimarum vi oculi opplentur. o qualem res publica Romana perdidit consiliorum auctorem! o quam accuratam rerum experientiam ille et quantam sibi paraverat! quanta litterarum cognilione erat variaque eruditione, et externam dico et nostratem! quanla denique gratia toto corpore diffusa, et forma non rege modo, ut aiunt, digna, sed divinam adeo spirante maiestatem! multis equidem aliis calamitatibus a mediis, ut ita dicam, incunabulis regiis conflictata sum et rebus usa adversis; modo ne quis pro adversa mihique non arridente fortuna ducat, quod et genitrice ipsa et patre imperatoribus in purpura nata sum. reliqua quod attinet, vae mihi, quanti malorum fluctus impetusque subeundi erant! Orpheus quidem cantando et saxa movit et silvas et sensu prorsus carentem naturam, Timotheusque tibicen, cum orthium quod vocant coram Alexandro quondam modularetur, adeo commovit Macedonem, ut arma confestim et gladium arriperet: calamitatum autem mearum enarratio non

e loco quidem ullo modo, nec ad arma pugnamve, sed ad lacrimas audientem commoveat, neqne soliim sensu praeditam, verum etiam inanimatam naturam ad misericordiam adigat. at rero ille do Caesarc dolor et inopinata eius inors ipsum animum meum letigit ct altum vulnus inflixit. priora inala, huic ingenti casui collata, profecto guttae instar habeo d toLuni Atlauticum Oceanum vel Adriatici maris fluctus. quinimo ea, ut videtur, huius miseriae prolusio fuit, mefjue ante corripuit fujnus liiiius quasi fornacalis ignis, ardor ille iufandac huius Hagrantiae, atque immensi incendii flamma quotidiana. o ignem sine materia flagrantem, ignem arcana face suljditum, et urentem quidem, non consumeutem tamen, quique conficit plane cor nostrum, sed tamen ita, ut confecti uon videamur, licet ad ossa medullasque flamma penetrarit et animam a corpore paene divellerit. at sciitio me vi doloris ab eo, quod institui, abreptam esse. Caesaris enim recordatio luctuosa luctuui mihi instillavit gravissimum. abstersis igitur lacrimis animoque revocato a moestitia, in viam redeam duplices, plices, ut in tragocdia est, lacriraas lucrans, quippe quae uni miseriae mentionem alterius addam nempe cum talis imperatoris tam-

que praeclara indole vitam in medium profero, redit etiam admirabilium eiusdem virtutum raeraoria, quae milii lacrimas fervidissimas affert, toto terrarum orbe collacrimante. nam illius merainisse et imperii eius imaginem exhibere non solum mihi lamentandi causam praebet, verum etiam reliquos communis iacturae admonet. sed inchoanda historia patris niei hinc est, unde inchoare praestat; praestat autem, uudc certior atque ad cognitionem aptior uarratio futura est.