Alexias (3.3)

maiorem in dies ei flduciara tribuebat οἱ iam de transferendo in isturn urbis patriarchatu cogitabat. itaque simplicitatem atque a rebus gerendis abhorrens ingeniuin eius, qui tunc patriarcha erat, praetendens, quibusdam persuasit, ut abdicandi muneris consilium ei darent, quasi commodum ipsius spectarent. non fefellit virum sanctum ea machinatio: postremo per proprium nomen iuraiis, “per Cosman, inquit, nisi mea manu Irene coronata fuerit, throno patriarchli non cedam." quod responsum illi dominae referunt; enim iam omnes eam appellabant, imperatore matris aniantissimo ita iubente. septimo igitur die, postquam Alexius imperalor renuntiatus est, etiain coniugi eius Irenae per Cosmam patriarcham corona imponitur.

Forma utriusque principis, Alexii et Irenes, nullo modo explicari dicendoque exprimi potest ac neque pictor unquam cam expresserit, pulchritudinis speciem intuens, ueque staluariiis ita materiam inanimein conformaverit, etiamsi ad imitauda ista specimina naturae, imperatorews dico recens coronatos, Polycleti illius signa elaboratissima contemplelur. Alexius quideni statura fuit non multum eminenti, ceterum plena, nec tamen incongrua, habitudine corporis. itaquo

pedibus insistens non tantam quidem admirationem intuentibus excitabat; sed cum in regio sederet throno et terribilem oculorum splendorem mitteret, fulmen videbatur adstantiumque aciem praestringebat et vultu et tota corporis conformatione, nigrum enim utrimque supercilium curvabatur; oculus suberat, truculente simul et blande adspiciens, ut ex obtutu, ex placida fronte, ex genarum dignitate et qui suffusus erat rubore, simul metum atque animum caperent. humeronun latitudo, lacertorum robur, prominentia pectoris, heroica omnia et admirationem simul et voluptatem multitudini afferebant. eadem enim in illo viro et forraa gratiaque excellebant et pondere gravitateque inaccessa. cum vero in sennonem se daret osque aperiret, videres sane labris eius insidere ardentem Deraosthenis illius eloquentiam. nam argumentorum ubertate omnium aures animosque secum rapiebat, et iuxta invictus erat lingua seu manu, altera ad iaculandum, altera ad oblectationes parandas integerrimas. at imperatrix Irene, mater mea, adolescentula tum erat et annura quintum decimum nondum excesse-

[*]

[*][*]

rat. filia erat Andronici, qui Caesaris filius natu maximus erat, illustri stirpe orta; quippe quae genus ad Andronicos illos et Constantinos Ducas referret surgebat ad germinis instar recti et seinper florentis, membris partibusque omnibus summa inter se congruentia modo dilatatis, modo arctatis, ad videndum pariter atque ad audiendum ita iucunda, ut reapse nec oculi nec aures exsaturari possent. facies lunae micabat fulgore, non tamen absoluta otunditate erat, quales Assgriarum feminarum, nec etiam oblonga, more Scythissarum, sed paullulum ultra exacti circuli orbem. quod gcnae referebant pratum, roseum colorem vel procul spectantibus ostendebat. vultu erat vrgetb et suavi pariter atciue terribili, ut adspicientium oculos suavitate specieque in se verteret, terrore autem connivere cogeret, cum nec intueri hec abstinere a cernendo possent. quam Minervan poetac historicique Veteres celebrant, ea unquamne fuerit, nescio; fabulam audio eam iactari et eircumferri; hanc vero imperatricem Minervam si quis dixisset istis temporibus oblutam humano generi vei coelitus cum coelesti quodam splendore terribilique fulgore delapsam, is a verisimili non aberrasset

quodque mirabilius etiam, nec in altera muliere facile reperiatur, at dacium hominum animos contundebat, metu afflictos erigebat solo at spectu. labia plerunique compressa erant et tacentem ostendebant eam, quae animatura, ut ita dicam, simulacrum pulchritudinis et viva concinnitatis columna erat. orationem fere gubernabat scite manu usque ad iuncturam brachii nudata; ebur in digitos manusque artifice tornatum putares. oculorum pupillae mare referebant tranquH lum, in profunda quiete caeruleo colore renidentes; vicissim albun pupillas circumdans eminebat; quae res invictam oculis conciliabat gratiam tantumque iucunditalis, ut dici non queat. talis Alexii et Irenes forma erat. Isaacius, patruus meus, stalura similis erat fratri, nec cctera multum dissimilis; subpallida tamen facie erat, nec barba admodura densa, quin etiam in genis minus pilorum habuit, quam frater. uterque autem venationi saepe indulgebat, si otiui erat a rebus gerendis; quanquam militiam praeferebant. ubi auten in proeliis impetus fiebat, Isaacio ne tum quidem, cum ordinibus ipse praeerat, ullus unquam praecurrebat, sed simulac hostilem acien