Alexias (2.9)

ad Βyzantium vergens, reliquis duobus ad septentrionem et occiden tem spectantibus, omni vento expositus, liquidae et bibendo idoneae aquae fontes perennes, perennes, plantis autem atque arboribus adeo infecundus, ut a lignatoribus abrasum diceres. ibi imperator Romamis Diogenes, amoenitatem loci et coeli teiuperiem secutus, brevis rusticationis cationis causa magnifica et regibus apta aedificia exstruxit. quo cum pervenissent , miserunt qui muros tentarent urbis , uon turribus aut machinis, cum id ne per tempus quidem liceret, sed peltastis, iacula toribus , hastatis et gravis armaturae militibus missis.

Sed Botaniates, cum et Comnenos maguo ac variis ex hminibus conflato exercitu ad ipsas urbis portas iamiam appropinquasse, et Melissenum Nicephorum Damalim pcrvenisse haud miuoribus copiis parique principatus invadendi consilio cognosset, animi anxius et utrique obsistendo impar, ad hoc propter seneclutem iguavus atque timidior, licet adolescens fuisset fortissimus, tautum a metu tum respirabat, quautum moenibus circumseplus erat, mec ab imperio

abdicando abhorrebat. quo factum est, ut etiam cives trepidarent, et expugnari omnia undique posse viderentur. at Comuenis cum urbem νἰ capere diflicillimum videretur, (nam copiae eorum ex omni genere peregrinorum aeque atque indigeuarum collectae erant; ubi autem multitudo varia est, ibi varia eliam appareut studia,) itaque cum Alexius, novus imperator, urbem haud facile capi posse intelligeret et militum inconstantiam pertimesceret, consilio mutato, blanditiis ac promissis nonnullos ex iis, qui moenia defenderent, sibi conciliare eorumque voluntatem quasi furari statuit; quorum auxilio urbem caperet. quod cum tota nocte animo versasset, primo mane in Caesaris fentorium se confert, consilium cum co communicat rogatque, ut moenia et propugnacula eorumque custodes, qui varii crant generis, secum exploratum iret et quomodo urbe potiri possei, specularelur. sed is aegre adduci poterat. cum enim monachi veslem hand ita pridem induisset, merito verebatur, ne si moenibus accederei, risui esset iis, qui in muro turribusque consisterent. neque id eum fefellit. cum enim invitus Alexium secutus esset, statim conspicati ex muro, patrem eum irridundo salutabant, opprobrio quodam nd-

dito. at ille attracto in frontem cucullo, ubi se intus abdidit, convicia nihili duxit, toto animo ad ea, quae agenda eraut, intentus. solent enim, qui constanti sunt animo, perseverare in proposifo ei quae extrinscus interveniunt, contemnere. explorabat igitur, quinam quibusque turribus prnesidio essent. cunique immortales quos dicunt, (est ea iuaxime peculiaris exercitus Romani pars) hic praesidere co gnovisset, illic Barangos Thule oriundos, (barbaros dico securibus armatos) alibi Nemitzos, gentem et ipsam barbaram et dudum Romanis servientem, suasit Alexio, ut neque Barangos neque immortales aggrederetur. hos enim, utpote indigenas, necessario summa erga imperatorem voluntate esse et mortem potius oppetituros, quain ad aliquid in eum moliendum adducerentur; qui autem securim luimero lerrent, tanquam pignus et hereditatem a maioribus traditam accepisse in imperatores fidem eorumque custodiam, quam inviolatam servarent neque ullam omnino proditionis mentionem ferreut. at nemitzos si adiret, nequaquam fortasse a spe destitutum iri, sed aditum per