Alexias (2.7)

snasore et impulsore , viam , quae in urbem ducit. passim ex appidis homines ultro affluebant imperatoremque salutabant Alexium, praeter Orestiadis incolas; qui cum pridem ei propter captum Bryen nium infensi essent, a Botaniatis partibus stabant. Athyrae unum diem ad sedandam lassitudinem morati , Schiza perrexere , qni et ipse vicus Thraciae est , ibique castra posuerunt.

Suspenso autem animo omnes, quid futurum esset, exspectabant, dum pro suo quisque studio imperatorem deposcunt. plerique Alexio eam dignitatem optabant. sed nec Isaacii quidem familiares otiosi erant ; quin omnes , quantum poterant, sollicitabant. ita resvox conventura videbatur, alteris hunc, alteris illum ad imperii gubernacula provehi cupientibus. aderant tum temporis, qui affinitate cum Alexio coniuncti erant, Caesar Iohannes Ducas, quem supra memoravi, promptus excogitandis, acer exsequendis rebus, quem et egp per breve tempus olim vidi ; praeterea Michael et lohannes nepotes eius et qui horum sororem in matrimonio habebat, Georgius Georgius

logus. hi sibi invicem adcsse, laborare, multitudinem ad suam sententiam tentiam traducere, omnen, quod aiunt, , movere funem, omnem callide adhibere machinam, ut Alexius renuntiaretur. ita versa hominum sententia, numerus eorum, qui Isaacio favebant, paulatim imminutus est. etenim nemu unus resislere potuit potuit, ubi Iohannes Caesar erat , qui ct ingenio et corporis proceritale et forma regia omnes longe snperabat. quid autem a Ducis non factum, quid non dictum, quid non promissum sum singulis ducibus, tum universo exercitui, si Alexius imperatoris dignitate ornaretur? “makimis, inquibant, danis honoribusque vos aflicciet pro cuiusque merito, nec forte quadam, quemadmodum imperiti et ignari duces solent; propterea quod tam diu dux vester est et magnus Occidentis dumesticus, eadem vobiscum mensa tisus et, sive insidiandum sive acie pugnandum erat, periculorum socius fortissimus; qui nec corpori, nec vitac ipsi pcpercit, ubi salus agebatur vestra ; qui montes agrosque saepe vobiscum peragravit et quanti in miltia labores ferendi sint, ipse expertus est; qui ut uni-

[*]

[*]
[*]

versos, ita unumquemque vestrum bene novit et cum ipse forti animo sit, strenuos milites plurimi facit." haec quidem Ducae; autem fratrem summo in omnibus rebus honore habebat, vel propter fraterni amoris vim , vel potius , (nam et hoc dicendum est,) cum universus exercitus ad Alexium se converteret et ut imperium acciperet urgeret, Isaacio autem ne tantubim quidem studeret, tanquam imperio sibi certo et rebus ad voluntatem fluentibus , consolabatur fratrem spe imperio potiundi, potiundi, incommodi inde capturus, si ipse ab universo exercitu ad summos honores quasi abreptus, fratri subblandiretur verbis et cedentis speciem prae se ferret. ita cum tempus trivissent, milites ad praetorium convocantur, magna exspectatione et sua quisque vota rata ut fiant optantes. surrexit Isaacius purpureumque calceinn fratri induere conatur. quo saepius recusante, “sine, inquit; per te deus gemis nostrum ad pristinam dignitatem revocare vult." simul oraculum in mentem ei revocat, quod olim Iocum, qui Carpiani vocatur, cum ex regia uterque frater domum rcdibat, proditum erat. nam eo cum pervesinissent, , obviam fit homo

[*]


[*]
yetTO

an homine aliquis niaior, fulurarum rerum certe scientissimus; qui sacerdotis quidem specie , nudo capite, conia coma cana, barba horrida, pedes ad equitem Alexium accessit et crure comprehensum ad se attraxit insusurravitque Davidicum illud “intende, prospere procede, regna propler verilalem et niansuetudinem et iustitiam." quibus adiunxit “imperator Alexi." haec lociitus et quasi vaticinatus, evanuit Alexiumque effugit, licet omnia circiimspicerel, atque adco habenis effusis persequeretur, an furte a deprelienso, quis et unde esset , perdisceret. nihilo tamen niinus latcbat visns. reversum Isaacius fraler multum de iis quaesivit, quae vidisset, et ut arcanum sibi aperiret, rogavit; cumque inslaret Isaacius, Alexius primo tergiversatus est, dein quid secreto sibi dictum esset, detexit. id licet palam ct Cumi fratre colloqucns, pro figmento et praestigiis haberet, tamen cum sancti, quem viderat, viri speciem meiile reputaret, rctulisse is theologum, tonitrui filium, Alexio vidcjiatur. haec senis oracnla et quae vcrbis ab co significata erant, ubi Isaarius re ipsa